Ik kreeg eens de volgende reactie van een externe consultant die betrokken was bij de Projectgroep afstand en adoptie van het Ministerie van Justitie en Veiligheid. Haar opmerking is mijns inziens illustratief voor de algehele beeldvorming over afstand en adoptie en hoe beiden vaak op één grote hoop worden gegooid en men nauwelijks het verschil begrijpt tussen het een of het ander.
Het illustreert tevens dat men totaal geen benul heeft van waar het hier over gaat, terwijl men, niet gehinderd door enige kennis van deze materie, er wèl over meebeslist!
Ja maar, geadopteerden zijn over het algemeen heel tevreden over hun adoptie
Consultant Projectgroep Afstand en Adoptie
Ik antwoordde haar dat het daar totaal niet om gaat. Ik was geschokt door haar totaal gebrek aan inzicht in deze materie, terwijl zij wèl als deskundige hiervoor was ingehuurd door het ministerie. Om het haar duidelijk te maken legde ik haar het volgende scenario voor:
“Je hebt kinderen? Fijn.
Lucas Verberne
Ik vertel je dat je vanaf dit moment jouw kinderen kwijt bent. Ik pak ze van je af. Definitief en onherroepelijk. Ze krijgen een andere naam en je krijgt niet te horen waar ze naar toe gaan. Contact tussen jou en hen wordt onmogelijk gemaakt. Je krijgt geen informatie over ze en de informatie die je krijgt is gemanipuleerd en vaag.
Ze komen bij vreemden in huis en die voeden ze verder op. Deze mensen vertellen jouw kinderen dat je niet voor hen kon zorgen, dat je een slechte moeder was en hen in de steek hebt gelaten. Meer dan dat krijgen ze niet te horen.
Tien jaar later zijn ze heel tevreden over hun adoptie, want ze hebben lieve en zorgzame nieuwe ouders gehad en ze hebben geen behoefte aan hereniging met jou.
Begrijp je nu waar het wèl om gaat?”
Toen bleef ze stil…
Image by wirestock on Freepik
