De belangen die spelen bij adoptie

Het hoe en waarom

De belangen die gemoeid zijn met adopties zijn enorm. Kinderloze paren zijn bereid om grof geld te betalen voor een kindje dat ze kunnen adopteren. Bedragen van tussen de €20.000 en 40.000 per kind zijn hierbij niet ongewoon. Voor binnenlandse adopties ligt dat lager, tussen de €7.000 en 10.000 per kindje. Dit omvat diverse kosten, zoals administratieve, notariële-, bemiddelings-, reiskosten, etc. De biologische ouders ontvangen hiervan in de regel niets.

Daarbij staat men niet stil bij de omstandigheden waaronder het kindje is afgestaan. En ook niet bij de psychische klap die het kind krijgt op het moment dat het op zoek gaat naar de eigen ouders en de wanhoop van de ouders ontdekt waardoor het is afgestaan. Want een kind wordt niet afgestaan omdat de ouders zo gelukkig zijn. Het is een wanhoopsdaad met trauma voor moeder en kind tot gevolg.
Verblind door het geluk met het nieuwe kindje zien de adoptieouders het leed en verdriet van de eigen ouders niet. Dat is iets wat mensen niet willen weten. Daarbij komt dat de betrokken instanties dit soort informatie bewust niet met de adoptieouders delen. Door alleen de positieve kant te benadrukken ziet men adopteren als het doen van een goede daad. De voorgeschiedenis is men hierdoor al snel vergeten.

Deze behoefte heeft een wereldwijde handel in kinderen gegenereerd en het mag met recht een industrie genoemd worden, want het gaat jaarlijks om miljarden. Big business dus.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat er wereldwijd een heel groot raakvlak is met de illegale kinderhandel, of beter gezegd er is een groot grijs gebied waarin kinderhandel naadloos overgaat in toelevering van kinderen t.b.v. adopties. Het hoeft verder geen betoog dat daarmee de duistere wegen worden bewandeld. Want zelfs het bewandelen van de officiele wegen voor het verkrijgen van een kindje zijn geen garantie voor zuiverheid, eerlijkheid en oprechtheid. Geld, onder de tafel, opent deuren die voor anderen gesloten blijven. 

Belangengroepen

• Ouders en kinderen
• Facilitators en adoptieouders

Er is een duidelijk onderscheid te maken tussen de belangen van de ouders en kinderen enerzijds en de facilitators en de adoptieouders anderzijds. Dit is op zich verklaarbaar aangezien deze belangen contrair zijn. Ze zijn elkaars uitersten, tegenpolen als het ware. Dit is mede veroorzaakt door de manier waarop de maatschappij in de vorige eeuw werkte. En voor een deel werkt de maatschappij nog steeds zo, zoals bijvoorbeeld in streng religieuze en conservatieve milieus. Zaken die tegen het geloof of het maatschappelijke beeld van de gemeenschap indruisen werden/worden onder het tapijt geveegd. Daar heeft niemand buiten de gemeenschap iets mee te maken. Wat niet weet wat niet deert. De schande van een ongehuwde zwangerschap moest een geheim blijven en viel feitelijk in dezelfde categorie als verkrachting of incest. Over dit soort zaken werd niet gesproken. 

Aangezien een ongehuwd moederschap het daglicht niet kon verdragen werd er een duidelijke scheiding geforceerd tussen moeder en kind. Het kind werd direct na de bevalling botweg afgepakt. En de moeder had, overmand door emoties en uitputting, daar niets tegenin te brengen. De natuurlijke band moest definitief doorsneden worden. Het zou in het belang van het kind zijn dat het kind zich niet zou hechten aan de moeder zodat het een band kon opbouwen met de adoptieouders. 
Reden hiervoor is dat de adoptieouders sociaal gezien respectabel waren, simpelweg omdat ze waren getrouwd, terwijl de “gevallen”, losgeslagen moeder zich schuldig had gemaakt aan schandelijk gedrag en zonde. Of zij nou slachtoffer was (incest, verkrachting) maakte hierbij geen verschil. Zij had zich hieraan “schuldig” gemaakt. Zij moest zo snel mogelijk via de achterdeur verdwijnen en het liefst vergeten worden. Haar trauma, door pijn en verlies van haar kindje, was niet relevant en mede daardoor werden de adoptieouders hier niet of nauwelijks over geïnformeerd. Het deed niet ter zake. Terwijl haar leed en dat van haar kind met recht traumatisch te noemen zijn en veel overeenkomsten met elkaar hebben. Voor het kind kwam het trauma pas bij het achterhalen van de eigen historie.

Wanneer we de plussen en minnen tegen elkaar afwegen dan gaat de winst van de adoptieouders (het verkrijgen van een kindje) en de facilitators (financieel, religieus) ten koste van de biologische ouders (trauma) en de identiteit en historie van de kinderen (identiteitscrisis). 

_{Vergelijking consequenties in de periode VOORAFGAAND aan adopties}

Deze vergelijking staat overigens volkomen los van hoe de kinderen hun adoptie hebben ervaren vanaf het moment dat ze geadopteerd werden. De vergelijking heeft alleen betrekking op de periode voorafgaand aan de adoptie. 

Er zijn genoeg afgestane kinderen die niet of nauwelijks op de hoogte zijn van hun eigen pré-adoptiehistorie doordat deze grotendeels is uitgewist of niet toegankelijk is. Het gevolg is dat zij zich hierdoor alleen kunnen baseren op hun adoptieperiode, zonder dat zij het totale plaatje kennen. Hierdoor is het voor hen onmogelijk om een objectief oordeel te geven m.b.t. de pré-adoptieperiode.

Het tot het besef komen dat je natuurlijke ouders onder druk afstand van je hebben gedaan en het idee dat je bent afgepakt, dat doet iets met je

Subgroepen

In talloze rapporten en verslagen wordt gesproken over de Adoptiedriehoek ofwel de Triade, t.w. de natuurlijke ouders, het kind en de adoptieouders. 
De grootste belangengroep wordt echter volledig over het hoofd gezien, want er is nog een vierde subgroep te onderscheiden, want het belang van deze groep (de facilitators, de uitvoerders, de bemiddelaars en beleidsmakers) is verreweg het grootst. Het is de drijvende kracht achter de adoptieindustrie. 

• Biologische ouders
  • Verwerking van het verlies; rouw
• Kind
  • Het besef: Verwerking rouw en acceptatie 
• Facilitators
  • Uitvoering, continuïteit, religieus- en financieel gewin
• Adoptieouders
  • Realisatie van de adoptie, de kinderwens

De biologische ouders en het kindje

De belangen van beide groepen zijn vergelijkbaar. Zij zijn fysiek gescheiden van elkaar, hun band is verbroken, niet alleen biologisch maar ook juridisch. Door de juridische scheiding als gevolg van een gesloten adoptiesysteem en het administratief (legaal!) vervalsen (veelal uitwissen en vervangen) van persoonsgegevens is de kans op hereniging op latere leeftijd minimaal.

Verwerking van verlies
Veelal onder grote sociale druk/dwang hebben moeders hun kindje afgestaan. Het beeld werd hen destijds ingepeperd dat hun buitenechtelijke zwangerschap een schande was en dat zij anders uit de familie zouden worden verstoten. Ook in het geval van verkrachting leek dit veruit de beste optie, want van abortus kon al helemaal geen sprake zijn. Naar de mening van de aanstaande moeder werd niet gevraagd. Door de psychische druk die op hen werd uitgevoerd leek dit, voor de vaak nog erg jonge vrouwen, de enige uitkomst om geaccepteerd te blijven binnen de familie. Niettemin was dit voor de meesten van hen een zeer traumatische ervaring waar ze voor de rest van hun leven mee worstelen. 
Negen maanden je kindje dragen en plots was het weg. Definitief weg. De vaders bleven veelal buiten beeld, als zij al door de moeder geïnformeerd waren over hun zwangerschap. Maar al te vaak was dat niet het geval. De band tussen moeder en kind is doorgesneden. Veel moeders zijn door de facilitators bewust onwetend gehouden over dat, zolang zij het afstandsdocument nog niet hadden getekend, zij hun kind konden terugeisen.

De facilitators, de beleidsmakers, de uitvoerders

Doel: Beleid, uitvoering en continuïteit van het afstand- en adoptieproces
Belang: Financieel, maatschappelijk en spiritueel gewin, e.e.a. afhankelijk van de rol die men vervulde.

Dit zijn de mensen die het mogelijk maakten, die het faciliteerden en hierdoor zijn zij de belangrijkste schakel in de keten. Het is belangrijk om binnen deze groep een onderscheid te maken tussen de goedbedoelende (onwetende) mens en de mensen met minder respectabele intenties. 
Voor deze groep is continuïteit van het proces, vanwege het gewin, een absolute must. 

Nota bene, alleen al binnen Nederland worden er tot op de dag van vandaag jaarlijks miljoenen Euros aan adopties verdiend. Geld is dè drijfveer. Kinderhandel is net als mensenhandel BIG BUSINESS. En adoptie ìs feitelijk handel in kinderen. Het is ook niet voor niets dat er mensen zich zeer ongemakkelijk beginnen te voelen wanneer er aan de stoelpoten van de adoptieindustrie wordt gezaagd. En daarbij valt de link met de illegaliteit niet te negeren.

• De kerk. De mensen die vanuit hun religieuze overtuiging de mouwen opstroopten om de schande van de moeder aan te pakken, haar zo snel mogelijk in een tehuis op te laten nemen en te heropvoeden (lees: brainwashen en met een trauma op te schepen) en haar zo snel mogelijk weer de deur uit te werken. En tevens het huisvesten van de baby’s en kinderen. De drijvende kracht achter de maatschappelijke beeldvorming en dwang.
• De overheid. De politiek die zorgde voor de wetten en onnoemelijk veel geld wist te besparen door het afstand en adoptieproces te faciliteren m.b.v. de Kinderbescherming, de gemeenten, de tehuizen, de ambtenarij, maatschappelijk werkers, huisartsen en het Fiom. De ambtenarij was daarnaast de drijvende kracht achter het vervalsen van geboortegegevens.
• De idealisten. Er waren mensen die overtuigd waren de adoptieouders en kinderen te helpen zonder zich hierbij af te vragen wat de redenen waren waarom het kindje was afgestaan en hoe het de moeder zal zijn vergaan. En vooral ook zonder stil te staan bij de mogelijke consequenties van hun handelen. En al vroegen zij zich dat af, dan nog konden zij er, in hun optiek, niets aan veranderen. Zo was het systeem nou eenmaal.
• De profiteurs. De mensen die een gat in de markt zagen om zichzelf te verrijken. Feitelijk de kinderhandelaren. Want besef wel dat er grof werd en wordt verdiend aan adopties. En niet alleen door de externe partijen, maar vooral door de overheid. Wanneer een kind in een adoptiegezin kan worden geplaatst dan scheelt dat de kosten voor opvang in een tehuis. Je kunt je bij deze groep voorstellen dat deze personen zich in de voornoemde subgroepen bevonden.

De adoptieouders

Vervulling van de kinderwens: de aanschaf van een kind
De adoptie vond pas plaats nadat de eerste twee processen waren voltooid. De adoptieouders werden bewust geheel onwetend gehouden en werden zij slechts over het hoogst noodzakelijke geïnformeerd, zoals naam en locatie. De voorgeschiedenis was zorgvuldig uitgewist en de adoptieouders konden hun geluk niet op, verguld met “hun” nieuwe kindje. Voor de adoptieouders was het zakelijke adoptietraject probleemloos verlopen, op het lange wachten, de financiën en de onzekerheid na. De papierwinkel was afgehandeld en na vijf jaar was de adoptie een feit. Niemand die zich afvroeg hoe dit voor de biologische ouders en met name de moeder moet zijn geweest. Haar pijn en verlies zijn volledig uitgewist.

Als adoptiekind hoor je je geschiedenis slechts van één kant. De kant van de adoptieouders. Het was allemaal prima geregeld. Papieren, etc. Zakelijk gezien was het misschien dan wel een fluitje van een cent, maar emotioneel? Want op een bepaald moment wordt hun adoptiekind volwassen en start het vierde proces en wil het kind weten hoe het werkelijk zit. 1001 vragen waar de adoptieouders geen antwoord op hebben. Dat wrijft, dat wrikt en dat loopt soms uit de hand. Een identiteitscrisis voor het volwassen geworden kind en gefrustreerde adoptieouders die zich nooit hebben afgevraagd wat dit alles voor psychologische gevolgen zou kunnen hebben voor zowel biologische ouders als “hun” adoptiekind en zich hier dan ook geheel geen raad mee weten, want het was allemaal toch prima geregeld?

Het afstandskind 

Het besef Verwerking en acceptatie van wat je is overkomen
Tijdens de pubertijd ontstaan er vragen over het hoe en waarom. Waarom ben ik afgestaan? Het idee dat je niet gewenst en niet welkom was. En zelfs dat weet je niet eens. Misschien was je wel gewenst, maar waren er andere zwaarwegende factoren waardoor je werd afgestaan. Het gevoel hebben dat je huidige identiteit jouw identiteit niet is. Dat je behalve je nieuwe naam niets gemeen hebt met je adoptiefamilie. Het niet weten waar je vandaan komt, het waarom niet kunnen begrijpen. Wie zijn mijn ouders, heb ik broers en/of zussen en in hoeverre lijken we op elkaar? Karaktereigenschappen, uiterlijk kenmerken? Tijdens het aanvragen van verzekeringen, hypotheken e.d. het niet kunnen beantwoorden van vragen over of er ziektes zijn in de familie.

Je krijgt je doopbewijs alleen als je je biologische achternaam weglakt met TippEx en je huidige naam er overheen schrijft

Consequenties 

Er kan nooit sprake zijn van een succesvolle adoptie wanneer men volledig voorbij gaat aan de consequenties van het afstand doen voor de biologische ouders en het kind. Voordat de adoptie een feit was, is er al een heel uitgebreid traject aan voorafgegaan. 

Gemakshalve of uit pure onwetendheid staat men daar bij adopties onvoldoende bij stil en worden de adoptieouders pas met de psychische gevolgen van hun adoptiekind geconfronteerd wanneer deze op zoek gaat naar zijn/haar roots. 
Het alles is koek-en-ei beeld dat de adoptieouders hebben blijkt dan helemaal niet juist te zijn aangezien de historie van “hun” kind grotendeels is uitgewist. Het fundament van het kind’s bestaan is gebaseerd op een fictief ideaalbeeld dat de adoptieouders hebben. De roots van het kind zijn simpelweg vervangen door nieuwe. Een ontwortelde boom geënt op een nieuwe stam. Alsof je je oude schoenen hebt vervangen door een paar nieuwe. Niet alle geënte bomen hechten goed op de nieuwe stam en zo is het met adoptiekinderen net zo. Door simpelweg een nieuw label op een mens te plakken zonder daarbij de afkomst en identiteit van het individu te respecteren is als het verplanten van een ontwortelde boom. Dat is vragen om problemen.

Voor de biologische ouders is het verlies van hun kindje veelal traumatisch en bij het kind komt de klap vaak tijdens de ontwikkeling van het eigen bewustzijn. Velen hebben dit traumatische hoofdstuk uit hun leven verdrongen of weggedrukt. De vader werd geregeld niet eens op de hoogte gesteld van de zwangerschap door de moeder en bleef veelal onwetend achter.

❖

Het wordt erg op prijs gesteld als je dit bericht wilt waarderen met één tot vijf sterren. Dat kan onderaan elke pagina.

Om te reageren op de inhoud moet je eerst even inloggen.