Concept initiatief tot de vorming van een overkoepelend collectief (CBA) van stichtingen en groeperingen van binnenlandse afstandsouders en -kinderen.
Doel
Dit initiatief is bedoeld om de binnenlandse afstandsgroepen met elkaar te verenigen in een collectief, met als doel om onze krachten, know-how en achterban te bundelen en een eensgezind signaal af te geven als gesprekspartner met Staat en Kerk.
De afstandsgroepen
Als diverse afstandsgroepen hebben we allen een gemeenschappelijk belang: erkenning, gerechtigheid en compensatie. Het is wat mij betreft niet de bedoeling om adoptiegroepen hierbij te betrekken. Aangezien ons “probleem” ligt in de periode voorafgaand aan de adoptie of plaatsing in een pleeggezin en niet erna.
Adoptiegroepen hebben een ander belang dan de afstandsgroepen, namelijk de continuïteit van adopties. Daarbij hebben de meeste geadopteerden nauwelijks een idee van de omstandigheden waaronder zij zijn afgestaan. Hierdoor baseren zij zich voornamelijk op hun persoonlijke (positieve) adoptie-ervaringen, waardoor hun opinie over het algemeen eenzijdig is gevormd en zich contrair heeft ontwikkeld t.o.v. de afstandsgroepen, die wèl een beeld hebben van wat zich in de voorafgaande periode heeft afgespeeld.
Open wond
Om te zorgen dat er een maximaal resultaat behaald kan worden in de onderhandelingen is het cruciaal dat de groepen elkaar onderling respecteren door over de oude geschillen heen te stappen. Niet iedereen kan bogen op een jarenlange ervaring van onderhandelingen met een bedenkelijk opererende overheid of heeft een uitgebreide kennis van de afstand- en adoptiematerie. Het gaat er niet om of de een meer heeft geleden dan de ander. En of het een erger is dan het ander. We dragen allemaal die open wond met ons mee. Laten we niet vergeten dat onze gezamenlijke achterban van enige honderden leden slechts ruwweg zo’n 10% vertegenwoordigd van het totaal aantal slachtoffers. De stille meerderheid heeft het leed naar de achtergrond gedrukt en uit hun geheugen gewist. Maar óók deze mensen vertegenwoordigen wij.
Feit is dat wij allemaal beschadigd en ervaringsdeskundig zijn. De een is beleerd en een ervaren rot in het vak. De ander is idealistisch en naïef, maar niet minder gedreven. Dit moeten we van elkaar respecteren en elkaar ondersteunen en informeren waar nodig. We hebben elkaar allemaal heel hard nodig. Die gedrevenheid moeten we benutten van elkaar. Ons belang is immers identiek.
De facilitators
De overheid
Al geruime tijd zijn er groepen in gesprek met de overheid en dat is goed, echter er ontbreekt nog een samenhang, een heldere communicatie en structuur naar de onderlinge groepen die niet aan tafel zitten bij de gesprekken. Hierdoor gaat er informatie verloren naar de achterban en is het onvoldoende mogelijk om een hard statement te maken naar de gesprekspartners. De overheid bagatelliseert de bezwaren en standpunten en neemt de afstandsgroepen niet serieus. De overheid kijkt primair vanuit het standpunt van de adoptielobby. Zonder een krachtig collectief met vele honderden leden die tienduizenden slachtoffers vertegenwoordigt blijft onze onderhandelingspositie met overheid en kerk gewoon te zwak en onze resultaten marginaal.
De overheid speelt de individuele groepen tegen elkaar uit volgens de zeer effectieve verdeel-en-heers politiek en is zelf de lachende derde. Hier moeten we overheen stappen. Het is in ons aller belang dat we onze geschillen aan de kant zetten en ons gemeenschappelijke belang vooropstellen. Geen van ons allen is ermee gebaat wanneer het uiteindelijk behaalde resultaat te verwaarlozen is.
De uitspraak in de rechtszaak van Trudy Scheele zal een goede graadmeter zijn voor wat ons, als afstandsslachtoffers, nog te wachten staat. De meest recente politieke ontwikkeling laat een niet al te hoopvol beeld zien.
De kerk
Een ander tot dusver zwaar onderbelicht punt, maar niettemin zeer belangrijk, is de rol van de kerk in deze. Het is de leer en het beleid van de kerk geweest die de maatschappij destijds sterk heeft beïnvloedt. Het is het beleid van de kerk geweest om de verwrongen ‘juiste’ normen en waarden uit te dragen aan de parochianen. De parochianen, waaronder de heren en dames politici van destijds, hebben deze visie één op één overgenomen van de kerk en uitgedragen in hun eigen politieke beleid en zorgden ervoor dat dit wrede beleid ten uitvoer werd gebracht “in het belang van moeder en kind”.
Het leidt geen twijfel dat ook de kerk zich moet verantwoorden. Dus we hebben nog een lange weg te gaan.
Voorstel
Het voorstel dat ik voor ogen heb om tot een vorm van samenwerking te komen is om als collectief gesprekspartner te zijn met de overheid en een gezamenlijke verklaring op te stellen en dit als persbericht de wereld in en tevens naar de minister te sturen. In deze verklaring leggen we de feiten en ontwikkelingen op tafel en geven we openheid van zaken m.b.t. het standpunt van de overheid t.o.v. onze positie. En verder alles wat voor ons relevant is om ons belang te ondersteunen en de publieke opinie te beïnvloeden en te informeren door middel van periodieke persberichten. Alle deelnemende groepen binnen het collectief publiceren deze persberichten in hun eigen social media kring.
Ik zou al blij zijn wanneer dit een publieke verontwaardiging tot gevolg heeft over de aanpak van de overheid om zoveel als mogelijk onder de pet te houden en wel zodanig dat er stemmen in het parlement opgaan over een parlementair onderzoek. De crux zit hem in het beïnvloeden van de publieke opinie.
Het is hiervoor noodzakelijk dat de individuele groepen overtuigd worden van de noodzaak tot samenwerking aangezien ons belang als afstandsgroepen identiek is. Door onze krachten te bundelen ontnemen we de minister de mogelijkheid om de onderlinge groepen tegen elkaar uit te spelen.
Dit collectief zou dan ook idealiter minimaal één vertegenwoordiger van elke afstandsgroep aanwezig moeten hebben in de gesprekken met de minister/projectgroep. Ook een onderling gezamenlijk periodiek overleg lijkt me meer dan noodzakelijk.
Verder lijkt het mij veel effectiever wanneer wij, als collectief, naar de buitenwereld toe communiceren via persberichten en kunnen we hopelijk de publieke opinie beïnvloeden. Op die manier omzeilen we de overheid en kunnen we onze bezwaren en belangen veel beter duidelijk maken naar het onwetende Nederlandse publiek.
Nieuw onderzoek
Een nieuw onafhankelijk onderzoek is een absolute vereiste. Het is onacceptabel wanneer er leden zijn met tegenstrijdige belangen die deel uitmaken van het onderzoeksteam. Of organisaties zijn die zelf onderwerp van onderzoek hiervan deel uitmaken, direct of indirect. Zolang de slager zijn eigen vlees blijft keuren valt een uiteindelijke conclusie niet serieus te nemen.
Parlementaire enquete
Verder is het absoluut noodzakelijk dat er een parlementair onderzoek komt naar de afstandspraktijken. Het parlement overtuigen van de noodzaak van een parlementaire enquête is een must. Hier kan het collectief een veel groter effect sorteren, al dan niet middels de publieke opinie.
Het kan niet zo zijn dat tienduizenden afstandsslachtoffers, t.w. moeders, vaders, kinderen èn directe familieleden, nogmaals de dupe gaan worden van de afschuifpolitiek van de overheid omdat de heren en dames politici weigeren de eigen misstanden aan de kaak te stellen en de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen.
Handtekeningenactie
Wanneer de publieke opinie is beïnvloedt is het houden van een handtekeningenactie misschien een optie om het parlement zover te krijgen een parlementaire enquête te eisen. Ook is het hierbij van belang om zoveel mogelijk pers erbij te betrekken om de ernst hiervan duidelijk te maken.
Communicatie
Het een starten van een WhatsApp groep met de vertegenwoordigers van de belangengroepen is wenselijk teneinde de onderlinge communicatie vlot te laten verlopen.
Mogelijke deelnemers
- Moederheil.nl (Lucas Verberne)
- Paula Stichting voor Moeder en Kind (Lideke Detmers)
- Stichting De Nederlandse Afstandsmoeder (Will van Sebille)
- Meldpunt adoptie Raad voor de Kinderbescherming 1956 – 1984 (Jessica Bijvang)
- nederlandse adoptiekinderen , afstandmoedersen adoptie ouders (Miranda Franken)
- Stichting Verleden in Zicht
- Angeline Staal
- Adviseurs:
- Mothers Of Loss support group, Barbara Kluijtmans
- Eugénie Smits van Waesberghe
- etc.
Ik ben benieuwd hoe jullie tegenover dit initiatief staan en kijk uit naar jullie reacties.
#SpreadTheWord
Lucas Verberne
