Column: Quomodo
De Algemene bijstandswet (Abw) was een Nederlandse wet, die op 1 januari 1965 werd ingevoerd onder verantwoordelijkheid van de toenmalige minister van CRM Marga Klompé. De vaststelling van de wet vond al – ruim voor de invoeringsdatum – in 1963 plaats en regelde de bijstand in Nederland. Dit houdt in dat er in de wet staat wie hoeveel hulp krijgt per situatie. Per 1 januari 1996 werd de ingrijpend gewijzigde en heringerichte algemene bijstandswet (Abw) van kracht.
Bron: Wikipedia
De Algemene Bijstandswet bood in theorie ook de ongehuwde moeders een mogelijkheid om financieel onafhankelijk te zijn en daarmee ook de mogelijkheid om voor hun kindje te kunnen zorgen. Echter werd hen niet verteld dat ze recht hadden op algemene bijstand waardoor er voor velen geen andere uitweg leek dan afstand te doen van hun kindje.
Deze wet haalde de bijstand uit de sfeer van de caritas en vormde een keerpunt in de sociale geschiedenis van Nederland. In al die eeuwen armenzorg had de ondersteuning altijd het karakter van een vernedering gehad. De Bijstandswet veranderde dat radicaal. ‘Van genade naar recht’, zo typeerde Klompé het zelf.
Dat heeft een groot emancipatoir effect gehad. De wet beschermde niet alleen tegen armoede, maar maakte het mogelijk dat bijvoorbeeld vrouwen konden scheiden, omdat ze financieel onafhankelijk konden worden van hun man. Zo ontstond een geheel nieuwe groep; de bijstandsmoeders. Maar ook psychiatrische patiënten, dak- en thuislozen konden, nadat ze in de goot terecht waren gekomen, via de bijstand weer de weg omhoog zoeken.
Mijn conclusie:
Willens en wetens is er niet gezocht naar oplossingen voor moeder en kind. Na 1 januari konden moeders financiële ondersteuning krijgen via de algemene bijstandswet. Dit hebben ze niet gekregen en wisten niet van het bestaan hiervan. Natuurlijk bleef huisvesting en het vinden van een baan nog een ding, naast de opvang van het kind. Maar dit zijn praktische problemen en adoptie is een onomkeerbare definitieve oplossing voor een tijdelijk praktisch probleem. Liever liet de kerk, de overheid, de kinderen moederziel alleen, in afwachting van wat? De moeders gingen naar huis, dat was duidelijk. En de kinderen stond verlatenheid en affectieve verwaarlozing te wachten. Ze hadden duidelijk een ander belang.
Wat heeft nou gemaakt dat niemand de moeders op hun recht op bijstand heeft geattendeerd? Ik denk: kinderloze echtparen in katholieke sfeer, moesten van de pastoor kinderen krijgen. In dat opzicht bestond gedwongen adoptie, adoptie onder dwang en drang wel degelijk. De pastoor heeft mijn ouders aldoor bezocht met de vraag waar de kinderen bleven. M’n moeder heeft hem zelfs een keer de deur gewezen met z’n gezeur, vertelde ze maar hij bleef aandringen.
En zo speelt de katholieke kerk nog steeds een grote rol waar het kinderen krijgen aangaat. Volgens een Italiaanse vriendin van mij is dat de onderliggende, niet uitgesproken reden van het afwijzen van homoseksualiteit door de rooms katholieke kerk. Er moeten kinderen komen, veel kinderen.
Bijdrage grotendeels geschreven door iemand die anoniem wil blijven.
Quomodo
Bronnen:
Quomodo
Wikipedia
