Persoonlijke ervaringen
Anoniem verteld door mensen uit Moederheil
Ik ben in 1962 geboren in Moederheil Breda. Na zeven en een halve maand werd ik bij mijn pleegouders geplaatst en vijf jaar later door hen geadopteerd. Lieve ouders, conservatief en de adoptie werd altijd als een onderwerp behandeld waar niet of nauwelijks over werd gesproken. Wel binnen het gezin, maar nooit erbuiten. Ze adopteerden nog een kindje. Wanneer ik vroeg naar mijn echte achternaam dan kreeg ik mijn huidige achternaam te horen. Pas na jarenlang aandringen kreeg ik mijn officiële doopbewijs te zien met daarop mijn oorspronkelijke achternaam. Toen ik vroeg of ik dit kaartje mocht houden zeiden mijn ouders dat ik het kon krijgen op voorwaarde dat ik mijn achternaam zou weghalen met TippEx en mijn huidige achternaam eroverheen zou schrijven. Jaren later ontkenden ze dit ooit gezegd te hebben.
Na mijn pubertijd wilde ik op zoek gaan en klopte aan bij de Fiom. Nadat men mij mijn dossier had laten inzien heb ik dit besproken met mijn adoptieouders. Ik vond dat ze er recht op hadden te weten dat ik op zoek ging. Ze vonden het erg fijn voor me dat ik dit nu wist, maar niet lang daarna kreeg ik een telefoontje van dezelfde heer van de Fiom, dat mijn adoptievader verhaal was komen halen en flink was uitgevallen tegen de vriendelijke meneer die mij te woord had gestaan. Hoe hij het in zijn hoofd had gehaald om mij deze informatie te verstrekken, terwijl mijn ouders destijds totale geheimhouding hadden moeten beloven aan de Kinderbescherming.
Met de informatie van de Fiom in Leiden ben ik naar de Fiom in Den Bosch gereden en sprak daar een oud-medewerkster van Moederheil. Zij vertelde mij de naam van mijn vader en ook het adres waar mijn moeder destijds woonde.
Aangezien ik toch in Brabant was ben ik via het oude adres van Moederheil naar het ouderlijk huis gereden in Bergen op Zoom en tot mijn grote verrassing stond de achternaam nog op het naamplaatje op de voordeur, met de initialen van mijn oma. Ik stopte een briefje in de brievenbus en bij thuiskomst ging de telefoon. Mijn moeders huidige echtgenoot belde en was alleraardigst.
Mijn loyaliteit en openheid naar mijn adoptieouders over mijn zoektocht resulteerde erin dat mijn relatie met hen volledig ontspoorde en wij hebben elkaar ruim vijf jaar niet meer gesproken. Ze hebben de eerste vijf jaar van hun kleindochter gemist. Uiteindelijk kwam het wel weer goed, omdat ikzelf weer contact met hen zocht, maar het onderwerp adoptie heb ik sindsdien vermeden. Mijn relatie met mijn adoptieouders was hersteld, met enig voorbehoud. Inmiddels zijn beiden overleden en toch voel ik die leegte en pijn.
De man van mijn natuurlijke moeder en ik spraken af bij hen thuis en dit bezoek viel mij heel erg tegen. Ik merkte niets van enige hartelijkheid of een gevoel dat ik welkom was. Mijn moeder was erg gesloten en vertelde niets uit zichzelf. Ik moest de informatie uit haar trekken. Ik voelde me totaal niet welkom. Ook een tegenbezoek van hen bij mij thuis viel erg tegen. Weer vertelde ze niets zonder dat ik het haar vroeg. Toen ze van plan waren om te vertrekken zei haar man: zo, dat hebben we ook weer gehad. En ze vertrokken. Daarna heb ik nooit meer iets van ze vernomen. Het was een grote teleurstelling voor me en dit heeft mij altijd weerhouden om ook nog op zoek te gaan naar mijn vader om nog een nieuwe teleurstelling te voorkomen. Ik vond mijn vermoedelijke vader wel via Facebook en volg wel zijn Facebook pagina, maar hij weet niet wie ik ben. Ik heb mezelf nooit kenbaar gemaakt en weet ook niet of ik dat ooit nog zal doen. Gewoon om nog meer pijn te vermijden. (Inmiddels weet ik vrij zeker dat hij is overleden.)
Een ander punt is dat mijn moeder, twee jaar voor mijn geboorte al een zoon had gekregen van een buitenechtelijke relatie en drie jaar na mijn geboorte opnieuw een dochter kreeg. Ditmaal van haar huidige echtgenoot. Allen van verschillende vaders. Toen ik daar achter kwam schrok ik enorm. Waarom ben ik dan weggedaan en de anderen niet? Hierdoor heb ik nooit begrepen waarom zij nooit blij was om mij te zien of om mij te erkennen. Wat heb ik als pasgeboren baby fout gedaan dat ik dit verdiende?
Ik ben pas laat op zoek gegaan, omdat ik met een enorm schuldgevoel rondliep als puber. Ik wilde mijn adoptieouders niet kwetsen. Mijn adoptieouders probeerden mijn initiatieven om op zoek te gaan altijd te ontmoedigen door te zeggen: “Je weet niet wat je kapot maakt in de gezinnen van je vader en je moeder.” Totdat ikzelf tot de conclusie kwam: “Ja maar en ik dan? Heb ik geen recht op hereniging?”
Nu ik volwassen ben en ouder word merk ik dat het bagatelliseren van mijn adoptie door mijn adoptieouders mij steeds dieper raakt. Mijn afstand en geadopteerd zijn heeft mij onzeker gemaakt en een gevoel van minderwaardigheid gegeven. Ik heb hechtingsproblemen en voel me eigenlijk nergens thuis. Er komt steeds meer pijn naar boven en nu er steeds meer bekend wordt over de misstanden bij afstand en adopties raakt me dit erg. Ik kijk altijd naar mensen die bloedverwanten van elkaar zijn, de overeenkomsten die zij hebben en vooral hoe vanzelfsprekend dit voor hen is. Voor mij was dit totaal niet vanzelfsprekend. Ik heb mij altijd een buitenstaander gevoeld in het gezin waar ik opgroeide. Vier mensen die een gezin vormden, zonder enige biologische verwantschap. Niets om jezelf mee te spiegelen, geen herkenningspunten, geen overeenkomsten, behalve onze achternaam. Dit geeft mij een gevoel van leegte, van incompleetheid, van gemis en pijn…
Anoniem
