De niet verzonden brief (deel I)

Persoonlijke ervaringen

Anoniem verteld door mensen uit Moederheil

Over deze brief zit ik al jarenlang te wikken en te wegen. Talloze keren herschreven…. Wel of niet versturen… Uiteindelijk toch maar niet verstuurd.

Brief aan mijn moeder

Lieve F.,

Enige tijd geleden kreeg ik een berichtje van je dochter, mijn halfzus. Ze vertelde me dat ze graag het contact met me wil herstellen. En dat ze haar best gaat doen om jou en mij samen te brengen. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik dit las. Ik was dolblij met dit nieuws. 

Afgelopen donderdag vertelde ze me dat ze met jou heeft gesproken, maar dat je er niets van wilt weten. Dat het je doodnerveus maakt en dat je er niet van kan slapen. Dat je het niet wilt en het niet aankan. 
Ook ik heb er de hele nacht wakker van gelegen en daarom heb ik besloten om je deze brief te schrijven. Ik wil graag dat je weet wat de gebeurtenissen uit het verleden tot op de dag van vandaag met mij doen. Nu zelfs nog meer dan vroeger. En tegelijkertijd wil ik je zeggen dat ik je geen verwijten maak. Ik ben niet boos op je, maar ik ben wel erg verdrietig over jouw herhaalde afwijzingen op het hebben van contact. 

In de jaren zestig was alles anders. De sociale druk was groot, evenals de druk van de kerk. Je was nog jong en je liet je meeslepen door de liefde en je sociale leven. Mijn halfbroer werd geboren en dat heeft een grote impact gehad op jou en de familie. Jouw ongehuwde zwangerschap was een schande. Zowel voor jou als ook voor je omgeving. Niettemin werd hij opgenomen in het gezin en was hij welkom. Dit zou je niet nog eens overkomen. 

Toen werd het carnaval in 1961 en je raakte opnieuw zwanger, ditmaal van mij en nu mochten je ouders er niets van weten. Je moest me kwijt. Via de huisarts en de kerk heb je me het leven geschonken in Moederheil en direct afstand van me gedaan. Je vader en moeder wisten van niets en dat zal een opluchting voor je zijn geweest. Je veegde me onder het tapijt en dat hoefde verder niemand te weten. Jouw probleem was gelukkig opgelost. Je leerde je huidige man kennen kennen en hij nam mijn halfbroer op als van hemzelf en samen kregen jullie mijn halfzus. Je vertelde je aanstaande pas later over mij. Alles was weer goed zo. De lelijke vlek was weggepoetst voor de Bühne en je zorgen voorbij. 

Voor mij was dat anders. Ik loop sinds mijn pubertijd rond met pijn in mijn hart. Jouw keuzes en beslissingen hebben een grote impact gehad op de rest van mijn leven. Ik wil benadrukken dat ik je niets verwijt. Helemaal niets. Ik weet niet wat ik had gedaan als ik in jouw schoenen had gestaan. Misschien wel precies hetzelfde. 

Maar ik wil wel dat je beseft hoe heftig de consequenties van jouw beslissingen zijn geweest voor mij persoonlijk. Als kind heb ik nooit begrepen waarom een moeder haar kind weggeeft. Welke moeder doet nou zoiets? Was ik niet goed genoeg voor je? Ik voelde me hierdoor minderwaardig. Ik heb me vaak afgevraagd dat als abortus destijds een optie was geweest of je mij dan had laten aborteren. Tijdens mijn pubertijd heb ik het hier erg moeilijk mee gehad. En nog steeds lig ik er soms nachten wakker van. Het gevoel dat ik ben afgedankt en bij het grofvuil gezet is nooit meer weggegaan. Zelfs niet nadat ik je jaren later twee keer heb ontmoet. Ik werd er onzeker van, kreeg faalangst en het maakte dat ik mij nooit echt kon hechten aan mensen. Vriendschappen liepen stuk en ik heb me nooit ergens thuis gevoeld. Ik ben talloze keren verhuisd, op de vlucht voor mijzelf. Ik voelde mij ontworteld en dat gevoel heb ik nog steeds. 

Ik heb je tweemaal ontmoet en beide keren was ik enthousiast en hoopte op een sprankje empathie van jou of misschien wel een gevoel van geluk, dat je verloren zoon was teruggekeerd. Maar beide ontmoetingen waren een diepe ontgoocheling voor mij. Ik bespeurde niets van emotie, spijt of verdriet en ook geen spoor van enige empathie van jou. Je was stil, je zei weinig en mijn hoop op om iets fijns van je te horen begon al snel te vervagen.
De pijn en het verdriet die dit voor mij tot gevolg had hebben een grote impact gehad op de rest van mijn leven. Zo naïef en enthousiast als ik begon aan de grootste zoektocht uit mijn leven, zo’n deceptie was het resultaat. Ik raakte in een diepe depressie, mijn huwelijk liep op de klippen en ik ben volledig gestopt met het zoeken naar mijn vader. Simpelweg omdat ik niet nog meer pijn en verdriet kon verdragen. 

Ik heb lieve adoptieouders gehad en zij deden hun best. Maar het gevoel dat je mama je mama niet is en je papa ook je papa niet is, en dat je echte moeder je niet heeft gewild, dat doet iets met je. Het breekt je. 
Ik werd soms geslagen als kind als ik “stout” was en dan vraag je je af of dat ook was gebeurd als ik bij jou was opgegroeid. Die warme band die tussen moeder en baby groeit als ie in haar armen ligt. Maar ik heb nooit in jouw armen gelegen. Ik heb nooit jouw moederliefde mogen ervaren. Je had me veilig weggestopt. Uitgewist. 
Ik heb geen overeenkomsten met mijn inmiddels overleden adoptieouders, behalve dan de familienaam en ik heb niets met mijn adoptie-broer. We begrijpen elkaar niet, we zijn totaal verschillend en er is nauwelijks een band tussen hem en mij. Ik was altijd jaloers op kinderen die dit wel hadden. En voor zover ik dat wist was dat iedereen, behalve ik. Het was mij niet gegund. We verschillen gewoon teveel van elkaar. 
En mijn echte moeder wil niets van mij weten. Dat doet pijn. 

Je hebt geen idee hoe graag ik samen met jou het verleden en het verdriet zou willen verwerken. Het was traumatisch voor jou, ook al ontken je dat. Het doet pijn om te beseffen dat het wegdoen van mij voor jou niet traumatisch is geweest, zoals je beweert. Je vergeet namelijk dat het voor mij wel traumatisch is en waar ik tot op de dag van vandaag veel last van heb. Naarmate ik ouder word wordt het alleen maar erger en heb ik er vaak slapeloze nachten van. 
De pijn wordt er niet minder om en dit is wat ons bindt. Want ik kan niet geloven dat het jou niets doet. Je bent ook een mens van vlees en bloed. We hebben een een gemeenschappelijke historie, of je het nou onder het tapijt veegt en mij ontkent en buitensluit of niet. Het is een feit. Het is een feit dat ik er ben. Sorry daarvoor. Sorry dat ik geboren ben en dat ik je leven overhoop heb gegooid. Ik ben niet boos op je. Ik heb er alleen veel verdriet van en vooral over het feit dat je me nog steeds afwijst. Ik had je graag als mijn echte mama gehad en gekend. 

Ik ken een aantal moeders die hetzelfde hebben meegemaakt als jij en wellicht is het een idee als je jezelf ervoor openstelt om jouw pijn te verwerken. Misschien door je ervaring met hen te delen. Of met mij. Want je bent niet de enige vrouw die dit is overkomen en gedeelde smart is halve smart. Het is 2021, er is Spoorloos en DNA Onbekend en er is geen enkele reden meer voor je om je te hoeven schamen. Zelfs niet voor je familie. Die tijden zijn voorbij. Tegenwoordig mag je over dit soort dingen praten en gerust je hart luchten. 

Ik zou je willen vragen om eens samen met je dochter de verhalen van deze moeders te lezen op deze website en op Facebook in de groep Moederheil/Valkenhorst. Ik hoop dat dit jouw pijn zal verzachten. 

Ik hoop van harte dat je mijn brief wilt beantwoorden. Ik kijk er in ieder geval naar uit. 

Met veel verdriet en liefs,

Anoniem

❖

Het wordt erg op prijs gesteld als je dit bericht wilt waarderen met één tot vijf sterren. Dat kan onderaan elke pagina.

Om te reageren op de inhoud moet je eerst even inloggen.