De niet verzonden brief (deel II)

Persoonlijke ervaringen

Anoniem verteld door mensen uit Moederheil

Ook deze brief is niet verzonden, omdat ie resoluut is en omdat er daarna wellicht geen weg terug meer is… Maar ik moet mijn frustraties en pijn hierover gewoon van me afschrijven. 

Brief aan mijn halfbroer

Beste M., 

Ik kan me voorstellen dat het gesprek met je zus over mij je nogal overrompeld heeft. En dat je daar niet bepaald van gecharmeerd bent. En dat je geen gedonder wilt in de familie, ook dat is begrijpelijk. 

Maar nu even voor de duidelijkheid. Feit is dat jouw en haar moeder ook mijn moeder is. In exact dezelfde mate. Feit is dat het jouw/mijn moeder was die opnieuw de fout in ging nadat jij was geboren. Dat zij destijds besloot om mij terzijde te schuiven neemt niet weg dat zij wèl een verantwoordelijkheid heeft. Je kunt je niet aan je verantwoordelijkheid onttrekken door gewoon je kop in het zand te steken. Een kind krijg je voor het leven. En daarnaast ben ik jouw halfbroer, of je dat nou bevalt of niet. Dat zul je moeten accepteren. Sterker nog, het is respectloos naar mij toe dat je moeder en jij dit feit volstrekt negeren.

Dat jij het geluk hebt gehad om erkend te worden door de familie en door jouw stiefvader erkend te zijn als zijn zoon, is jouw geluk geweest. En dat geluk gun ik je ook van harte. Maar voor mij is de situatie anders geweest. Een situatie waar jij geen weet van hebt omdat zich dat allemaal buiten jouw/jullie wereld heeft afgespeeld. 

Je bent van mening dat jouw en je moeders keuze gerespecteerd dient te worden. En je wilt geen gedonder in de familie. Je vergeet hierbij alleen één essentieel ding en dat is dat ik net zoveel familie van jou ben als je zus dat van je is. Daarnaast ga je compleet voorbij aan het feit dat ik net zoveel recht van spreken heb als jij of je moeder. Dat jou dit misschien niet bevalt is een ander verhaal. Maar jij kiest er, net als je moeder, bewust voor om weg te kijken en te doen alsof ik niet besta en compleet voorbij te gaan aan de gevolgen van de keuzes van je moeder destijds. Want wat niet weet wat niet deert, toch? Maar zo werkt dat niet. Zij koos er destijds zelf voor om zich opnieuw te laten meeslepen en haar hoofd op hol te laten brengen en met mij als resultaat. Ze had ook thuis kunnen blijven. En dus zal ze de verantwoording moeten nemen voor haar eigen daden.

Ik wil je toch even heel duidelijk maken dat stilzwijgen voor mij geen optie meer is. Ik ben lang genoeg doodgezwegen en dat accepteer ik niet langer. Ik ben niet meer van plan om mij te laten wegdrukken. Door mijn moeder niet en zeker niet door jou. Dat jullie beiden geen contact willen dat moeten jullie zelf weten, maar dat heb ik lang genoeg geaccepteerd. Maar nu niet meer. Dat jouw moeder mij destijds heeft weggemoffeld en onder het kleed heeft geveegd voor de Bühne, om maar niet nogmaals gedonder te krijgen en haar verantwoording te kunnen ontlopen voor de familie, neemt niet weg dat ook ik rechten heb. Morele rechten als kind van mijn biologische moeder. Jouw moeder welteverstaan! En tevens als jouw halfbroer! 

Mijn hele leven lang ben ik een geheim geweest. Mijn hele leven heb ik gevoeld dat ik afgedankt ben door mijn moeder. Dit heeft een enorme impact gehad op mijn leven. Tot op de dag van vandaag. Daar ga jij gemakshalve aan voorbij. De gevolgen hiervan voor mij persoonlijk interesseren jou niets. Je kent me niet, dus wat maakt het dan ook eigenlijk uit? Mijn leven heeft geen invloed gehad op het jouwe en dat wil je graag zo houden. Als jij er maar geen last van hebt, toch? Gewoon wegkijken en doen alsof er niets is gebeurd. Alsof ik niet besta. Wat niet weet wat niet deert. Doodzwijgen. Net zoals je moeder dat ook doet. Dat is nogal behoorlijk egoïstisch en hypocriet, vindt je zelf ook niet? 

Wellicht heb je gemerkt dat ik erg boos ben over deze hele gang van zaken en dingen waar ik als kind mee geconfronteerd ben als gevolg van de keuzes van mijn moeder. En de respectloze manier waarop ik behandeld word door jullie afwijzing en over het onrecht wat mij als kind is aangedaan en vooral het schokkende gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van mijn moeder. Over de emotionele schade wil ik het nog niet eens hebben. 

Wat wil ik nu eigenlijk? Dat zal ik je vertellen. Ik heb allang gemerkt dat ik absoluut niet welkom ben in de familie en dat ik liever wordt doodgezwegen en als het aan je moeder ligt, dat ze mij als haar geheim mee het graf in wil nemen. Maar daar pas ik voor. Dat gaat niet gebeuren. Mijn levenslange droom op herstel en een warm welkom heb ik inmiddels opgegeven. 
Ik zit zeker niet te wachten op een kans om onrust en onenigheid te veroorzaken in de familie. Maar ik wil erkend worden als volwaardig familielid, ik wil respect. Het respect dat ik verdien als familielid. 

Ìk heb er niet om gevraagd om het ongelukje te zijn van het tweede slippertje van mijn moeder, ongewenst geboren te worden en vervolgens gedumpt bij het grofvuil. Je hebt geen idee wat dat met een mens doet. En klaarblijkelijk interesseert je dat ook niet. Want wat onder het kleed geschoven is hoeft verder niemand te weten, toch? Ik ben wel benieuwd wat jij zou doen als je in mijn schoenen had gestaan. Mijn ervaring is dat de meeste mensen absoluut geen besef hebben wat het effect is op een kind, op een puber en later als volwassene, van het bewust afgedankt te zijn door je moeder. Het is een trauma dat je je hele leven met je meedraagt en een zware stempel drukt op de rest van je leven. Maar goed, dat is niet jouw probleem en dat wil je graag zo houden. We willen geen gedoe, he?

Maak je geen zorgen, ik zit niet te wachten op je medelijden en ik hoef je ook niet te leren kennen als je daar niet voor open staat, want dat je daar geheel geen behoefte aan hebt is mij wel duidelijk. En ik zit er ook niet op te wachten om op verjaardagen aanwezig te zijn. Dus het gedonder in de familie waar jij zo bezorgd over bent kan wat mij betreft uitblijven. 

Maar ik wil wel dat jouw hele familie van mijn bestaan weet. Van beide kanten. Want dat recht heb ik als kind van jouw moeder. Ik kies ervoor om geen geheim meer te zijn en dat heb jij te respecteren net zoals jij het tegendeel van je zus en haar man verwacht.

Ik hoop dat je tot inkeer komt en inziet hoe egoïstisch en hypocriet het standpunt is dat jij en je moeder innemen. En ik hoop dat er ergens diep in jullie zelf een greintje menselijkheid en empathie te vinden zal zijn. Al verwacht ik dat niet meer. In ieder geval ben ik erg dankbaar dat je zus en haar echtgenoot dit besef wel hebben en inzien hoe fout dit is.

Ik wens je een groot verantwoordelijkheidsbesef en vooral heel veel wijsheid toe. 

Anoniem