In reactie op een gesprek naar aanleiding van een geplande voorlichtingsavond m.b.t. adoptie kon ik het niet nalaten om hierop te reageren, omdat ik sterk het gevoel kreeg dat het wederom een eenzijdig verhaal zou gaan worden:
De voors en tegens van adoptie kennen we inmiddels wel. Veel interessanter en zelfs zwaar onderbelicht zijn de negatieve kanten van het afstand doen van een kind. Voor zowel kind als moeder. Dus de gehele periode voorafgaand aan de adoptie.
Er zijn talloze verhalen van geslaagde adopties waarbij men tegelijkertijd het verleden van het kind is vergeten/heeft weggedrukt. Het is “niet relevant”, want door de adoptie krijgt het kindje een “goed” thuis. Tot zover het ideaalbeeld. De werkelijkheid is vaak genoeg anders. Er zijn genoeg voorbeelden van thuissituaties waarbij het niet goed ging. En daarbij is het belangrijk om te beseffen dat het niet gaat om materialistisch goed. Het gaat niet om die nieuwe spelcomputer of dure telefoon. Het gaat om onvoorwaardelijke liefde voor het kind. En die onvoorwaardelijke liefde houdt tevens in dat de persoonlijke identiteit van het kindje wordt gerespecteerd.
Concreet betekent dit dat de pleeg/adoptieouders beseffen dat zij niet de natuurlijke ouders zijn en dat het kindje ook nog twee andere families heeft. Die van de vader en de moeder. Dit brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee, want hoe respecteer je de identiteit van het pleeg-/adoptiekind? Hoe laat je de roots van het kind intact? Door het kind te helpen met het onderhouden van contact met de eigen ouders en familie. (Hierbij laat ik gemakshalve even problematische familiesituaties buiten beschouwing). Maar voor de persoonlijke ontwikkeling van het kind is het cruciaal dat de onvermijdelijke psychische dreun, van het afgestaan/achtergelaten zijn, zich op een bepaald moment wreekt. Een kind gaat zich hoe dan ook spiegelen met zijn ouders. En dan is het zo belangrijk dat het kind zich begrepen voelt en geen roepende in de woestijn is. Want het besef van te zijn afgestaan is hoe dan ook een traumatische ervaring.
De periode tot aan het pleegouderschap/adoptie heeft een levensbepalende invloed op het kind. In deze periode is het kind verbaal meestal nog nauwelijks in staat om zich te uiten. Maar de indrukken die het opdoet zijn bepalend voor de rest van het leven. Tot op heden wordt dáár nauwelijks aandacht aan besteedt. Men vergeet dat er heel veel is gebeurd in het leven van het kindje gedurende die periode. De effecten, van dat er geen moeder of vader in de buurt is om de liefde te geven die het nodig heeft, beschadigen het kindje. Hier hoor je vrijwel niemand over. De trauma’s hiervan openbaren zich pas op latere leeftijd. In de twee onderstaande filmpjes is dit overduidelijk te zien. In het tweede filmpje worden een aantal voorbeelden genoemd van extreem gedrag als gevolg van de opgelopen schade in de prille jeugd. Opvallend is tevens dat, in het voorbeeld van het tweede filmpje, 37,3% (!) van de onderzochte kinderen wegkwijnen en uiteindelijk leidt tot de dood!
Een waarschuwing is hierbij wel op zijn plaats. Het kan als zeer aangrijpend en schokkend worden ervaren.
Het is belangrijk om te beseffen dat dit soort ervaringen vrijwel alle afstandskinderen is overkomen in meer of mindere mate. De psychische schade ervan voor het kindje is niet te onderschatten en komt meestal pas op latere leeftijd tot uiting in diverse extreme vormen. Hier helpt een roze adoptiesausje niet tegen. Wel adequate begeleiding en vooral het intact houden van de identiteit en integriteit van het kind. Hier valt ook het in stand houden onder van het frequent contact tussen kind en biologische ouders/familie.
Klik op de afbeeldingen om de filmpjes te bekijken.
