Het is bepaald niet eenvoudig om datgene te bewerkstelligen wat je voor ogen hebt. Al jaren ben ik bezig om begrip, empathie en excuses te krijgen voor datgene wat ons is afgenomen. Want zo zwart-wit is het. Het is maar al te eenvoudig om te denken dat mijn adoptie een volledige vervanging is van wat mij ruim 60 jaar geleden is afgenomen en vooral dat ik daar dankbaar voor moet zijn.
Moet ik dankbaar zijn voor het feit dat anderen voor mij hebben besloten dat mijn moeder niet goed genoeg was? Dat ze sociaal gezien geen andere uitweg meer had dan mij af te staan om problemen thuis met haar ouders te voorkomen? Waarom moet ik daar dankbaar voor zijn? Hoe kan het dat we in onze maatschappij van mening zijn dat als je geadopteerd bent, je per definitie beter af bent dan wanneer je zou opgroeien bij je eigen ouders? Bij je EIGEN ouders!
Wie heeft er bedacht dat als buitenstaanders over jou beslissen (bijv. bij de toeslagenaffaire) en bepalen dat jou weghalen bij je ouders beter voor je is dan dat je bij hen opgroeit? En dat het dan wel goed zit? Zijn er niet genoeg voorbeelden (misstanden in de Jeugdzorg, kindermisbruik door de kerk, identiteitscrises, trauma, zelfdoding) die overduidelijk laten zien dat het allemaal geen garantie is dat het allemaal goed komt?
Hoe komt het dat het gros van de mensen zijn schouders ophaalt bij het horen/lezen van nog meer misstanden in de Jeugdzorg, waar feitelijk afstand en adopties ook onder vallen? Zijn we murw door de verhalen van alle misstanden? Of houden we het liever onder de pet, om “gedoe” te voorkomen?
Maar wat als het jouw eigen kinderen betreft? Ja, gewoon anno nu. Jouw kinderen waar je zoveel van houdt. Stel dat een buitenstaander plots gaat bepalen dat je jouw kinderen kwijt bent; dat ze een nieuwe naam krijgen en dat je jouw eigen kinderen nooit meer zult terugzien. Nooit meer! Dat ze te horen krijgen dat je een slechte moeder was en dat je vooral dankbaar moet zijn voor alle kansen die je kind nu krijgt als adoptiekind. Staat er wel iemand stil bij het intense verdriet en trauma van wat jou als moeder is aangedaan?
En dat niet alleen, maar het gemis van de eigen familie voor het kind. Het kind dat op een bepaald moment beseft dat de mensen om haar heen helemaal geen familie van haar zijn, maar surrogaatouders met een andere naam dan waarmee het kind is geboren. Het gevoel van, waarom heb ik een andere identiteit, waarom heeft iemand dat van mij afgepakt? Omdat dat beter voor mij is? Ben ik daarmee beter af omdat jij vindt dat dit beter voor mij is? Wie denk je wel dat je bent om dat voor een ander te bepalen? Hoe komt het dat het aantal suicides onder geadopteerden ruim 4x hoger ligt dan gemiddeld? Omdat je als geadopteerde beter af bent? Omdat ze gelukkiger zijn dan gemiddeld? Ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom? (uitspraak: Louis van Gaal)
Het is stuitend om te beseffen dat deze bewustwording er simpelweg niet is binnen onze maatschappij. Niet bij het publiek, niet bij de betrokken organisaties, niet bij de overheid en zeer zeker niet bij de kerk. We vegen ons eigen straatje schoon, schuiven onze verantwoordelijkheid van ons af, halen onze schouders op en gaan over tot de orde van de dag.
Lucas
