Over het afschuiven van verantwoordelijkheid
In augustus van dit jaar ontving ik een reactie van de voormalig waarnemend Meldpuntfunctionaris van het Meldpunt RKK op mijn Open Brief aan de Katholieke Kerk.
Ik heb er een poos over nagedacht en de reactie van de kerk zit mij nog steeds erg hoog. Uit de reactie maak ik op dat de kerk zich geheel niet verantwoordelijk voelt voor het onrecht dat ons, afstandskinderen en -ouders is aangedaan.
Ik citeer: “… een samenspel van de maatschappelijke normen en waarden (los van kerkelijke gezindte), het ontbreken van wettelijke regels en het beperkte toezicht door de Voogdijraden resp. Raad voor de Kinderbescherming kon leiden tot de grootschalige gedwongen adoptie.”
Daarbij haalt de schrijver er allerlei irrelevante zaken bij die er niets mee te maken hebben. Overigens heb ik het niet gehad over gedwongen adoptie, maar gedwongen afstand. Een belangrijk verschil.
De voormalig waarnemend Meldpuntfunctionaris “vergeet” hierbij het allerbelangrijkste en dat is het feit dat het “samenspel van normen en waarden” was gestoeld op de christelijke kerkelijke leer en geïnitieerd door de kerk zelf. De kerk was het fundament van de samenleving en het was de kerkelijke leer die bepaalde wat wel en niet “juist” was. Dit wordt al eeuwenlang elke zondag vol vuur gepredikt vanaf de kansel.
Het was het kerkelijke beeld dat een ongehuwde moeder niet voldeed aan de christelijke moraal, aangezien het gehuwde gezin de hoeksteen vormde van de samenleving, en juist daardoor werd de ongehuwde moeder uitgesloten en verstoten. Het was nìet de maatschappij waar dit waandenkbeeld vandaan kwam, maar de kerk!
Als makke schapen absorbeerden de kerkgangers dit verknipte beeld en voerden dit uit, zonder zèlf eerst eens kritisch na te denken over de psychische schade die dit veroorzaakte! Het waren de ambtenaren die zondags de preek aanhoorden en het door de weeks in praktijk brachten en het volk zich als een hersenloze kudde voegde naar wat als “waarheid” werd gepredikt. De kerk was oppermachtig en bepaalde wat de maatschappelijke normen waren! Dat deed de maatschappij niet zelf. Het christelijke ambtenarenapparaat, ergo de overheid, zorgde voor passende wetgeving en realisatie o.a. d.m.v. de reeds bekende instanties zoals de Raad voor de Kinderbescherming en Fiom! Pas later ontwikkelde de maatschappij zich los van de kerk.
Het is ronduit schokkend om te zien hoe de kerk de verantwoordelijkheid van zich afschuift en simpelweg de bal legt bij het “samenspel van de maatschappelijke normen en waarden” terwijl de kerk dit zelf heeft gecreëerd.
De genoemde argumenten over seksueel misbruik en de bijbehorende klachtenprocedure met de daarbij behorende uiterste meldings-termijn hebben niets te maken met de misstanden die werden geïnitieerd door de kerk waar ik het over heb. Ook het onderzoek van Deetman is niet relevant. Seksueel misbruik in de kerk is een geheel andere zwarte bladzijde in de geschiedenis van de kerk waar de kerk zich al diep voor zou moeten schamen.
Waar ik het over heb is de zoveelste zwarte bladzijde in de historie van de kerk die men tot op de dag van vandaag geraffineerd onder het kleed heeft weten te houden en waarvoor het de hoogste tijd wordt dat de kerk hiervoor verantwoording gaat afleggen.
De ontkenning
Het is daarnaast hypocriet om te beweren dat:
“De Bisschoppenconferentie en de KNR hebben beklemtoond dat tot in de jaren ’50 het in de katholieke vroedvrouwenscholen, kraamklinieken en opvang- en doorgangshuizen de vaste lijn is geweest om moeder en kind bij elkaar te houden. Het gezin staat juist in de katholieke opvoedende benadering centraal. Dit past ook bij de pastorale zorg voor zwakkeren in onze samenleving.”
De ongehuwde moeder voldeed volgens de kerk juist nìet aan het hierboven geschetste beeld, want zij vormde geen gehuwd gezin. Sterker nog, zij werd gestigmatiseerd en psychisch niet eens in staat geacht om voor haar kind te zorgen! Het waren de nonnen en pas later het personeel die moeder en kind van elkaar scheidden. Het is ronduit schandalig dat deze verantwoordelijkheid bij de maatschappij wordt neergelegd.
Het is het welbekende principe van het ontkennen van de eigen verantwoordelijkheid en ik vind dit respectloos naar de tienduizenden slachtoffers van gedwongen afstand!
Verder heeft men het over het lopende binnenlandse onderzoek van Micha de Winter. Ik ben heel benieuwd in hoeverre de kerk zich de conclusies van De Winter gaat aantrekken en men de verantwoordelijkheid neemt voor de onherstelbare schade die de heren en dames geestelijken hebben aangericht onder tienduizenden ouders en kinderen in Nederland en de kerk de slachtoffers hiervoor schadeloos stelt. Ik denk dat ik het antwoord al weet…
Het was de religieuze “naastenliefde” van de nonnen die “uit pure barmhartigheid” in de tehuizen moeder en kind van elkaar scheidden, want de ongehuwde moeder had gezondigd tegen God!
Niemand die zich druk maakte over het trauma van moeder en kind dat hiervan het gevolg was. En de kerk al helemaal niet.
Excuses
In de reactie mis ik excuses van de kerk voor haar rol in de gedwongen afstand van kinderen van ongehuwde moeders. Het siert de kerk dat men excuses heeft aangeboden aan de minister, maar waarom niet aan de betrokken mensen zelf? Of op zijn minst aan de belangenorganisaties? De kerk heeft toch een verantwoording af te leggen aan de mensen die getraumatiseerd en beschadigd zijn voor het leven? En niet aan de minister? Of zie ik dat verkeerd?
Schadevergoeding
Tot slot valt het mij op dat de schrijver van de reactie volledig voorbij gaat aan mijn opmerking over het “fonds ter ondersteuning van slachtoffers van de gedwongen afstand” van 5 miljoen en de 1,4 miljoen die hiervoor gereserveerd was door het Bisdom Roermond. Waar is dit geld gebleven?
Het lijkt natuurlijk prachtig als de kerk een dergelijk bedrag hiervoor reserveert. Maar als dit bedrag moet worden verdeeld over 28.000 mensen dan betekent dit een schamele €228 per persoon. Dan krijg je toch sterk het gevoel dat we niet serieus worden genomen. En als er vervolgens niets mee wordt gedaan en het in alle stilte op de eigen kerkelijke bankrekening blijft staan dan worden mensen blij gemaakt met een dooie mus. Naar buiten toe heeft de kerk dan een mooie sier gemaakt, maar de betrokkenen blijven in de kou staan.
Zelfs een schadevergoeding van €10.000 per persoon dekt de werkelijke schade bij lange na niet. De uiteengerukte families en de definitief beschadigde familiebanden kunnen nooit meer ongedaan worden gemaakt. En dan heb ik nog niet eens over de trauma’s van de betrokkenen.
Is deze 6,4 miljoen uitgekeerd aan de 200 mensen die zich hebben gemeld? Zo nee, waarom is dit geld niet uitgekeerd aan de overige 27.800 slachtoffers? En wanneer kunnen de betrokkenen hun schadevergoeding van de kerk alsnog tegemoet zien?
Het boek met de talloze zwarte bladzijden van de kerk is inmiddels al een behoorlijke dikke pil geworden. Het is al zo dik als de bijbel zelf. Nòg een extra zwarte bladzijde erbij valt al niet eens meer op. Het aantal keren dat de kerk excuses heeft aangeboden voor de wereldwijde misstanden, laat staan een schadevergoeding heeft betaald, is op èèn hand te tellen… En de mensen (inclusief de slachtoffers van gedwongen afstand) pikken dit zonder enig protest…
Tot zover de christelijke naastenliefde en barmhartigheid.
❖
Het wordt erg op prijs gesteld als je dit bericht wilt waarderen met één tot vijf sterren. Dat kan onderaan elke pagina.
Om te reageren op de inhoud moet je eerst even inloggen.
