De documentaire Dossier Afgestaan geeft een interessant beeld van de gevolgen voor moeders en kinderen van gedwongen afstand. Zowel moeders als afgestane kinderen kampen nog dagelijks met deze gevolgen. Maar dit beeld is niet compleet, omdat er cruciale zaken ontbreken.
Na het zien van het laatste deel mis ik nog steeds de misstanden die ik eerder heb genoemd en vooral ook de rol van de kerk en overheidsinstanties bij de realisatie van de scheiding van moeder en kind en de belangen die er spelen. Het zijn juist deze ernstige misstanden die de laten zien hoe de kerkelijke filosofie de samenleving van destijds negatief beïnvloedde. De hierdoor aangerichte schade zou veel meer aandacht moeten krijgen evenals de verwoesting van vele levens die hier het gevolg van zijn en die voortduren tot op de dag van vandaag.
Natuurlijk hebben velen de draad van het leven weer opgepakt, maar het zijn er teveel die nog dagelijks worstelen met wat hen destijds is aangedaan. Het trauma dat hier het gevolg van is is generatie overschrijdend en de kinderen en zelfs kleinkinderen van de slachtoffers worden met de gevolgen geconfronteerd.
Het is belangrijk dat de mensen die meestal op de achtergrond blijven worden gehoord. Hun ervaringen zijn vele malen ernstiger dan wat is getoond. Ze staan in schril contrast met de “happy ending” van de documentaire, waarbij afstandsmoeder, -dochter en adoptiemoeder begripvol met elkaar in gesprek zijn. Een dergelijke harmonie is eerder uitzondering dan regel en het geeft dan ook geen realistisch beeld van de werkelijkheid voor velen. Velen zijn voor het leven getekend en van een harmonieus herstel van contact met de biologische familie is in de meeste gevallen geheel geen sprake.
Muurschildering
De muurschildering die door de #NTR #NPO als “monument” werd gepresenteerd, was dat volstrekt niet. Het voldeed geheel niet aan de wensen van de slachtoffers. Het werd door de gemeente Breda doorgedrukt en opgedrongen als “beter passend” alternatief. Het monument, waar de slachtoffers van Moederheil zich hard voor maakten, werd door de gemeente Breda van tafel geveegd; het was namelijk te politiek beladen. Het vormt een treffend voorbeeld van het gebrek aan respect dat de overheid toont voor hun leed.
Andere werkelijkheid
Ik zie deze op zich goede documentaire dan ook als geen correcte weergave van de werkelijkheid en een gemiste kans om de slachtoffers het podium te geven wat ze zo hard nodig hebben om hun leed onder de aandacht te brengen voor erkenning van wat hen is aangedaan. Door een “harmonieuze” afloop te creëren, de belangen en vooral de verschrikkelijke misstanden weg te laten wordt een onrealistische werkelijkheid getoond.
Er is namelijk geen sprake van: eind goed, al goed. Mensen zijn tot op de dag van vandaag volledig aan hun lot overgelaten met hun trauma. Ik zou dan ook graag een gecorrigeerd vervolg zien, waarbij men wèl het complete beeld schetst.
Jammer #NTR, #NPO
Eerder heb ik deel twee gezien van het vierluik Dossier Afgestaan en het is niet te beschrijven wat ik voel. De pijn en vooral het verdriet dat dit bij me losmaakt is met geen woorden te vertellen. De herkenning van het leed van de mensen in deze aflevering is identiek aan mijn eigen ervaringen. In mijn geval dat ik als middelste kind van drie ben afgestaan en absoluut niet welkom ben bij mijn moeder en mijn broer. Zoveel overeenkomsten en zoveel verdriet. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen.
Het is toch niet te bevatten dat men zo roekeloos met mensen omging: de moeders en de kinderen. De vaders bleven meestal uit beeld. Niemand die stilstond bij het intense trauma voor de betrokkenen. En dat is anno nu nog steeds nauwelijks anders. We zien het niet of willen het niet zien en dus bestaat het niet. Maar zo simpel is het niet. Zoveel cruciale facetten die in de eerste levensjaren van een kind definitief kapot zijn gemaakt. Het niet mogen bestaan, het niet hebben van je eigen identiteit, zelfs niet je eigen naam, maar dat van een ander. Het is zo essentieel voor de persoonlijke ontwikkeling van een mens. Het klinkt zo onbelangrijk, maar het is zo bepalend voor een mens. En het is zo enorm onderschat van wat het niet echt jezelf kunnen of mogen zijn, of er gewoon mogen zijn met een mens doet.
Het is zo belangrijk dat we gehoord worden en dat vooral de misstanden en de verwoesting die de scheiding van moeder en kind tot op de dag van vandaag tot gevolg heeft bij tienduizenden mensen in Nederland. Maar zowel de kerk als de overheid zijn hier niet in geïnteresseerd. Die zijn alleen bezig met het beperken van de schade als gevolg van de drek die langzaamaan uit de beerput naar boven komt. Door ons “probleem” te bagatelliseren en vooral te negeren.
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we de aandacht krijgen die we verdienen? Dat we volledige openheid van zaken krijgen over ons eigen verleden is wel het minste. Dat we niet langer onder het kleed worden geveegd. Onze verwoeste familiebanden zijn nooit meer te herstellen, onze gemiste gedeelde jeugd krijgen we nooit meer terug. Laat staan de verwoeste relaties met onze biologische familieleden. Niemand die stilstaat bij dit besef. Natuurlijk hebben sommigen van ons een broze relatie kunnen opbouwen, maar in veel gevallen is het definitief kapot.
Het is zo belangrijk dat we onze persoonlijke ervaringen met elkaar delen. En dat we van ons laten horen en vertellen over wat ons is aangedaan en hoe bepalend dit is voor ons leven.
#DossierAfgestaan, #Trauma
Toen ik deel 1 van deze serie keek in mijn eentje op de bank realiseerde ik mij ineens: Nu snap ik dat je dit als “slachtoffer” niet alleen moet doen. En dat het gedeeld mag zijn met lotgenoten of een vorm van correlatie. Dit kwam voor mij na bijna 58 jaar wel even keihard binnen. Inmiddels zijn we een paar afleveringen verder die ik dus niet alleen heb gekeken. De serie zit goed in elkaar en ik kan er sprakeloos bij blijven omdat alles wat die hele geschiedenis omvat daar al voor me wordt gezegd. Mijn grote vraag en hoop is of de boodschap nu ook echt eens doordringt in de samenleving?
Toevallig (ja echt!) stond hier een klein half uur terug een “verkoper” voor de deur. Hij collecteerde voor de hulp aan Afrikaanse vrouwen die onder dwang kinderen moeten baren om ze elders te verkopen. De zwendel gaat evengoed elders wel verder, dat weten we ook heus wel. Toch heb ik deze jonge knaap tot mijn eigen verbazing even kort uitgelegd waar ikzelf vandaan kom. Blijkbaar moest het eruit. Hij was zichtbaar aangeslagen toen ik hem meldde of iemand wellicht mijn rekening aan het FIOM en de verdere facturen naar de zoektocht van mijn vader in Duitsland zouden willen betalen? Met alle respect voor de Derde Wereld, begrijp me niet verkeerd. Maar zouden we als Westers beschaafd land niet eerst onze eigen fouten mogen erkennen voordat we ons schuldgevoel afkopen aan iets dat ver van ons bed is en bovenal weer het volgende verdienmodel spekt? Ik zou graag zien dat iemand zou zeggen: “René, je hebt gelijk, het spijt ons enorm. We gaan je deze zorgen ontlasten en we zullen alles wat er nog is voor je terugvinden en het plaatje zo compleet mogelijk aan je voorleggen.” Ik denk dat die kosten verhaald mogen worden bij de Rechtstaat, de kerk en de overheid. Er is zat aan mij verdiend. Anderhalf jaar werk voor Moederheil en daarna verdienmodel voor de ambtenarij, advocaten en rechters. En nog steeds. Want mijn trauma is verdienmodel voor de zorg, GGZ etc., die allemaal graag helpen mits ik eerst de portemonnee trek. En als ik na 40 jaar eervolle en dienstbare arbeid voor deze samenleving zou instorten of in de bijstand zou geraken zal er geen haan om kraaien.