Wat is erkenning?
Voor mij is erkenning wanneer de mensen die betrokken waren bij het wegnemen van de kinderen en de moeders als maatschappij-onwaardig behandelden, hun misstappen durven toe te geven. En bereid zijn om daar persoonlijk rekenschap voor af te leggen. Wat mij betreft gaat dit dus verder dan een overkoepelende overheid en een kerk die sorry zeggen namens de facilitators, de mensen die het allemaal mogelijk maakten. Dat is wat mij betreft veel te gemakkelijk. Erkenning gaat over inzicht in jouw rol als verantwoordelijke en deze openlijk durven te benoemen en te erkennen dat jouw persoonlijk handelen talloze mensen heeft geschaad. Dàt is erkenning.
Erkenning gaat er niet om dat verantwoordelijken bevestigen dat mensen leed is aangedaan, want dat is de constatering van een feit.
Erkenning gaat over het nemen van verantwoordelijkheid over de eigen rol als medeveroorzaker van het leed waar tienduizenden mensen in Nederland slachtoffer van zijn geworden en bereid zijn om de consequenties hiervan te aanvaarden.
Lucas Verberne
Beeldvorming
Even voor de beeldvorming: als je iets ongevraagd of zonder toestemming wegneemt, dan heet dat diefstal of roof. Daarmee overtreedt je de wet en dat is illegaal. Je ontvangt hiervoor normaalgesproken op zijn minst een boete of enige tijd gratis kost en inwoning van de Staat in een gevangenis. Kinderhandel is strafbaar Hoe kan het dan dat het ongevraagd of zonder toestemming wegnemen van baby's (al dan niet door de Staat gefaciliteerd) en vervolgens aanbieden ter adoptie, niet strafbaar is? Kan iemand mij dit uitleggen?
Wie waren hiervoor verantwoordelijk?
De kerk. De gehele lijn van betrokken geestelijken en leken. Van de paus tot de pastoor en iedereen die ertussen zat. Iedereen die de moeders ervan overtuigden hoe fout ze wel niet waren en dat ze geen keus hadden dan haar baby af te staan. Het was de kerk die de normen en waarden bedacht en actief predikte in de kerken en over hel en verdoemenis sprak voor hen die zich hier niet aan hielden.
De overheid. De regering, kabinets- en kamerleden zetten de kerkelijke normen en waarden om in wetgeving en zorgden voor de realisatie ervan op lagere niveaus. De ambtenaren en semi-ambtenaren bij de gemeenten en instanties, als FIOM en Raad voor de Kinderbescherming, waren hier actief bij betrokken.
De zorgverleners. Zorgverleners zorgden ervoor dat de zwangere ongehuwde moeders in tehuizen werden geplaatst en “goed” terecht kwamen.
De instellingen. In de diverse tehuizen in het land werden de kinderen weggenomen en de moeders, na tien dagen, getraumatiseerd naar huis gestuurd en verder aan hun lot overgelaten. Daarmee was de “schande” van de familie “gered”. De instellingen beschikten over te weinig personeel om de talloze kinderen de aandacht en liefde te geven die ze nodig hadden, met vroegkinderlijke trauma’s tot gevolg. Uit praktische overwegingen drogeerde men de baby’s zodat ze rustig bleven en men aandacht kon schenken aan “belangrijkere” zaken.
De maatschappij. De maatschappij volgde als makke schapen de kerkelijke normen en waarden en verstootten de familieleden indien de schande bekend werd. Alles wat het daglicht niet kon verdragen werd keurig onder het kleed geveegd en verzwegen. Geen haan die er verder naar kraaide. Dit versterkte het opgelopen trauma van moeder en kind.
Verantwoordelijkheid
Het gaat over een overheid die haar eigen straatje schoonveegt om maar vooral geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor de allesbepalende rol van de welbekende (semi-) overheidsinstanties die hier actief aan hebben meegewerkt. Want verantwoordelijkheid nemen kost geld. Door het gebruik van wollig taalgebruik worden, tot op de dag van vandaag, rookgordijnen gecreëerd, waarbij de overheid zich verschuilt achter de “tijdsgeest” en beschikt over een slecht functionerend geheugen wanneer het uitkomt.
Tijdens de uitspraak van de zaak Trudy Scheele tegen de Staat leed de rechter ook acuut aan een plots opkomende amnesie (geheugenverlies) waardoor ze vergat te vermelden dat het de overheid was die de christelijke normen en waarden omzette in wetgeving en beleid. En daarmee de normen en waarden, en dus de tijdsgeest en de vorm van de maatschappij bepaalde. Daarnaast was het ook de overheid die er voor zorgde dat het beleid overeenkomstig werd uitgevoerd door gemeenten, Raad voor de Kinderbescherming en de FIOM. Ook dat was de rechter even vergeten. Een rechterlijke dwaling, zoals dit zo mooi heet. Alleen is men bij Vrouwe Justitia nog niet tot ditzelfde inzicht gekomen. Het kwartje moet nog even vallen. Als het al valt.
Dat de rechter de verantwoordelijkheid neerlegt bij de maatschappij en de omgeving van de moeder is het omdraaien van de feiten, want zoals ik eerder aangaf zijn het de wet- en regelgeving die de pijlers vormen van de maatschappij. De maatschappij is hierop gebaseerd en niet andersom. We vergeten wel eens dat het personen waren die deze beslissingen namen. Wat mij betreft zijn deze personen dan ook verantwoordelijk.
Ik vraag me dan ook oprecht af hoe onafhankelijk onze rechtspraak werkelijk is. In veel gevallen lijkt het er op dat de rechter de hand boven het hoofd houdt van de overheid.
Het is tenenkrommend om te zien hoe de overheid telkens de eigen rol bagatelliseert om de mensen die voor dit leed verantwoordelijk waren buiten schot te houden. Het wordt eens tijd dat de Nederlandse wetgeving wordt aangepast waardoor kabinetsleden, directies en andere beslissers persoonlijk aansprakelijk worden gesteld voor hun beslissingen en zich niet langer kunnen verschuilen achter hun functie. Want het is wel erg gemakkelijk om de schuld te leggen bij de overkoepelende instantie, instituut of overheid, terwijl men er zelf aan het roer van staat/heeft gestaan en zo buiten schot blijft. Maar dit zal wel een utopie blijven binnen dit “voorbeeldige” betwetende land.
Copyright afbeelding: designed by Rawpixel.com – Freepik.com
