Van de Fiom ontving ik het bericht dat men met de onderstaande brief publiekelijk formele excuses maakt aan de betrokkenen van gedwongen afstand.
Als initiator ben ik al enige jaren met Fiom in gesprek om tot excuses te komen, maar ergens is het natuurlijk wrang dat wij, als slachtoffers zelf moeten vragen om excuses. Je kunt je natuurlijk afvragen wat een excuus op afroep waard is. Ik laat die mening dan ook over aan mijn lezers. Zelf ben ik van mening dat het belangrijk is voor een organisatie als Fiom om te komen tot zelfinzicht en zelfreflectie. En daarbij horen met name de zaken die het daglicht niet konden en kunnen verdragen en de moed om dit openlijk te onderkennen en te benoemen.
Ik heb hierover heel wat gesprekken en emailwisselingen met Fiom gehad in de afgelopen jaren en ik merkte dat Fiom niet afwijzend stond tegenover mijn idee om zich hierover publiekelijk uit te spreken. Drempelvrees en het streven naar zorgvuldigheid waren de voornaamste struikelblokken. Dit had vooral te maken met het feit dat emoties bij de betrokkenen m.b.t. de aangerichte schade de sfeer bepaalden. En dat is natuurlijk te verwachten. Vandaar dat ik ervoor koos om zelfstandig de gesprekken met Fiom te voeren. Pas in een veel later stadium hebben we ervoor gekozen om vertegenwoordigers van de achterban erbij te betrekken. De feedback van de achterban versterkte het beeld van de noodzaak bij Fiom van het belang van het publiekelijk aanbieden van excuses en de emoties die spelen bij de betrokkenen.
Eerste stap
Dat dit nu een feit is zie ikzelf als een mijlpaal en ik ben Fiom dankbaar voor hun bereidwillige medewerking. Ja, het was niet eenvoudig en ja, het kostte nogal wat overtuigingskracht en diplomatie, maar het is wèl gelukt. Ik zie deze brief als een eerste stap in de goede richting. Excuses alleen zijn niet voldoende en het zijn de daden die zullen laten zien hoezeer Fiom achter haar excuses staat. Want erkennen dat je medeverantwoordelijk was is één ding, maar wat ga je er vervolgens mee doen? Wat ga je doen voor de mensen die mede door jouw toedoen voor het leven zijn beschadigd?
Wat mij betreft heeft dit een vervolg. Hoe dat vervolg eruit moet zien moet worden bepaald door de betrokkenen. Ik blijf hierover in gesprek met Fiom.
Ik ben benieuwd in hoeverre de andere betrokken instanties bereid zijn tot zelfreflectie en dit voorbeeld zullen volgen: de kerk, de Raad voor de Kinderbescherming en de regionale en rijksoverheid.
Lucas Verberne
#Kerk, #Rijksoverheid, #RegionaleOverheid, #Nu.nl, #Media, #NPO, #Reuters, #AssociatedPress
