Column: Quomodo
Klopt die aanname?
Hoeveel kinderloze echtparen hebben destijds de pastoor, bij herhaling op bezoek gekregen met de vraag: “ Waar blijven de kinderen?” Hoe vaak heeft de pastoor aangestuurd op het adopteren van kinderen? Immers, een goed katholiek echtpaar heeft kinderen en bij voorkeur veel kinderen vanuit de rooms katholieke gedachtengang, toch?! Hoe vaak kwam deze zogenaamde aansturing grofweg gezegd neer op dwang en drang ? Is er dan toch in gevallen enigszins sprake van gedwongen adoptie? Zoals er sprake was van dwang en drang bij afstand doen van een kind?
Je moeder kon niet voor je zorgen want ze had geen centjes?
Hoe kan het dat er eind 1964, begin 1965 en de jaren daarna, nog steeds kinderen werden afgestaan, terwijl de algemene bijstandswet per 1 januari 1965 is aangenomen? Een financieel struikelblok was immers hiermee opgelost. Bleef staan, huisvesting en vinden van een baan. Praktische oplosbare problemen waar adoptie een onomkeerbaar definitieve oplossing was voor een tijdelijk praktisch probleem. Ja toch?!
Hoeveel moeders zijn geïnformeerd over de bijstandswet? Zijn ze geïnformeerd? Iets zegt me dat dit niet het geval is geweest. Want hoe komen ongewild kinderloze katholieke echtparen dan aan kinderen, hoe kunnen zij anders de rooms- katholieke leer uitdragen zonder beschaamd op de achterste bank in de kerk plaats te kunnen nemen?
Spitz waren we even vergeten?
En zo lagen de kinderen na scheiding van hun moeder te verpieteren bij gebrek aan affectie? Zoals het onderzoek van René Spitz de gevolgen hiervan aantoont. Te wachten op wat? Op een plaatsing in een pleeggezin, adoptiegezin, instelling? Wie zal het zeggen? Het lot bepaalt.
Met “geluk” naar een pleeggezin, om later geadopteerd te worden. Want dat was wel het hoogste doel toch?! Grote katholieke gezinnen, desnoods onder dwang en drang! En is ons afstandskinderen verteld, zodra ons bevattingsvermogen dat toestond, zoals onder andere geadviseerd door toeziend voogden, dat moeder geen centjes had en niet voor het kind kon zorgen? Ja toch?! En die algemene bijstandswet dan?
En afstandsmoeders, een term die al jaren mee gaat, maar niet de lading dekt.
Onbewust gedwongen draagmoeders, dekt die term de lading? Je zou het toch denken.
En de afstandskinderen, onbewust gedoneerde kinderen?
Onbegrijpelijk toch na alles wat men al wist door de onderzoeken van Spitz? Heijmans en Trimbos moeten toch vanuit hun vakgebied kennis gehad hebben van het onderzoek van Spitz en de gevolgen voor baby’s en kinderen?!
Willens en wetens.
Quomodo
