Persoonlijke ervaringen
Anoniem verteld door mensen uit Moederheil
Ik ben drie
Ik wil nooit bij mama op schoot. Ik hou me zo stijf als een kleine plank om haar armen om mij heen te ontlopen. Ik weet dan nog niet dat ik niet uit de buik van deze mama ben gekomen.
Ik ben zes
Papa en mama hebben me verteld dat mijn eigen moeder niet voor mij kan zorgen.
Ik ben zeven
Mijn vriendinnetje vertelt dat háár moeder heeft gezegd dat ze geen kind van een ander zou willen hebben. Dan weet je nooit wat je in huis haalt en dat geeft niks dan ellende.
Ik ben acht
Ik denk er steeds over na. Misschien kan mijn moeder nu intussen wél voor mij zorgen, maar is ze me gewoon kwijt. Wanneer ik de gordijnen in mijn slaapkamer ’s avonds laat als het donker is een beetje openschuif, dan kan ik de maan zien. Er is maar één maan, heb ik op school geleerd. Als ik nou maar vaak genoeg naar de maan kijk, kijkt mijn moeder misschien ook nét op dat moment naar de maan. Dan doen we precies hetzelfde en ziet de maan dat wij bij elkaar horen. Hopelijk denkt mijn moeder dan op dat moment ook aan mij en komt ze mij hier snel weghalen.
Ik ben negen
Mijn moeder is nog steeds niet gekomen. Misschien komt dat wel helemaal niet doordat ze me niet kan vinden. Ze weet natuurlijk niet eens hoe ik er nu uitzie.
Ik ben tien
Waarschijnlijk wíl mijn moeder me gewoon niet komen ophalen. Vindt ze mij stom of te lelijk. Niet de moeite waard. Stomme trut!
Ik ben elf
Zou ik trouwens de enige zijn die nog steeds in bed plast?
Ik ben dertien
Ik huil geluidloos onder mijn wollen deken.
Stiekem.
Alwéér.
Papa en mama en alle andere grote mensen zeggen vaak dat ik zo’n geluk heb gehad dat ik bij ze woon. Ik vind van niet, maar ik weet heus wel dat ik dat nooit gewoon hardop mag zeggen.
Ik mag niet huilen.
En ik wil ook nog steeds niet dat mama mij aanraakt. Wat een ondankbaar kind ben ik toch.
Ik ben vijftien
Vanavond aan tafel wil ik niet eten. Net als gisteren en de dag daarvoor. Het gat in mijn lichaam laat zich niet opvullen.
Ik ben zeventien
Hoe zou mijn échte moeder eruitzien? Lijk ik op haar? Zou ik haar in de stad zonder het te weten al eens voorbij zijn gelopen? Zat ze misschien wel in dezelfde bus als ik?
Ik ben achttien
Ik heb óók een échte moeder, net als gewone mensen, maar ik weet heus wel dat ik dat niet gewoon hardop mag zeggen.
Ik weet dan nog niet dat mijn echte moeder al die jaren tegen iedereen ‘nee, ik heb geen kinderen’ zegt.
Ik ben negentien
Precies even oud als mijn moeder, toen ze tot haar schrik van mij in verwachting raakte en haar leven voor altijd veranderde. Mijn moeder wist heus wel dat ze dat nooit gewoon hardop mocht zeggen. Negentien is eigenlijk best jong.
Moederverdriet – Kinderverdriet.
Mijn moeder en ik. Verloren voor het leven.
Niemand mag dit weten.
Ik ben bijna zestig
Ik hoorde steeds vaker in het nieuws dat er nóg heel veel anderen met een vergelijkbaar verhaal waren. Ik wás helemaal niet alleen.
Zoveel zoons, moeders, dochters en vaders die heus wel wisten dat ze maar beter niet hardop konden zeggen wat er was gebeurd.
Moederheil.
Maar mijn moeder is al dood.
En mijn vader trouwens ook.
Vandaag vertel ik ons verhaal.
