Persoonlijke ervaringen
Anoniem verteld door mensen uit Moederheil
Hallo ik ben 7 maart 1963 geboren in het Moederheil in Breda en ik wil graag mijn verhaal doen..
Mijn natuurlijke moeder had al een dochtertje ze was alleenstaande moeder en woonde bij haar zus of bij haar ouders dat weet ik niet. Mijn moeder kreeg een man/vriend die het dochtertje mijn moeder halfzus dus met liefde opnam. De man werkte op een schip en was vaak heel lang van huis. Dus ja je voelt het misschien al aankomen. Mijn moeder ging vreemd en was zwanger van mij. De man van mijn moeder kwam thuis en ze kon natuurlijk nooit zwanger zijn van hem. Dus hij heeft haar voor de keus gesteld..
- Of je houd dat kind en je ziet mij en je dochter nooit meer die inmiddels zijn achternaam droeg
- Of je staat het kind af.
Voor het laatste heeft ze gekozen. Ik zelf weet natuurlijk niet hoe het met mij ging daar ik heb er 9 maanden gewoond en ben in December geadopteerd. Maar ik weet wel wat het met mijn verdere leven heeft gedaan en ik kan je zeggen dat was alles behalve leuk. Tot mijn 12 jaar had ik een super fijn onbezorgd leventje. Lieve ouders lieve oma die bij ons inwoonde. Ik was enig kind trouwens. En was gelukkig.
Tot op de dag dat ik op school was ik zat in de 6de klas dat een nichtje tegen mij zei je bent een vondeling en je bent in een vuilniszak gedaan. Ik was helemaal in shock zo schrok ik.. Ik gilde huilend tegen haar NEE NEE DAT IS NIET WAAR. Waarop ik het schoolplein afrende helemaal overstuur naar huis. Maar waar ik helemaal niet op gerekend had dat ze bij ons thuis schrokken. En eigenlijk in paniek waren.
Het was dus wel waar. Me adoptie moeder zei … Je moeder heeft je afgestaan en wou jou niet. Het was een grote slet. En heeft jou in de steek gelaten. Ben maar blij dat je nu bij ons hier woont hier heb je het goed. Nou daar kon ik het dus mee doen. Heel de familie en het hele dorp wist het al 12 jaar. Behalve ik!!!
Mijn wereld stortte in. Mijn leven was een en al list en bedrog mijn ouder waren mijn ouders niet. Mijn moeder wou me niet. Wie was ik dan wel. Wie was ik in vredesnaam. O mijn god wat heb ik veel gehuild in bed. Er werd niet meer over gesproken bij ons thuis. Ik heb zelfs het een tijd weggestopt van ja het zal wel. Hoe lang daar tussen zat weet ik niet precies maar ik denk een jaar zoiets. Toen ik er op een dag toch weer over begon te vragen. Ik vroeg aan mijn moeder. Ma wie is eigenlijk mijn echte moeder en ken je haar. Waarop ze zei … nee ik weet niet wie het is maar ze was een grote slet die jou niet wou. En hoe durf je naar haar te vragen wij hebben jou daar uit dat tehuis gehaald en je maar dankbaar zijn. Ik mocht er niet meer naar vragen.
Toen ging het helemaal bergafwaarts met mij. Ik was natuurlijk al volop in de puberteit en dan komt er dit ook bovenop. Ik werd dwars had een grote mond ik luisterde niet meer ik spijbelde. Al met al ik was een onhandelbaar rotkind kreeg vaak straf ik trok me nergens niks meer van aan. Goh hoe zou dat nou komen he.. Het was hun schuld hoor dat ik zo deed hun hebben het verkeerd aangepakt. Nou mijn vader was trouwens wel een goeie mens maar die had niks te vertellen volgens mij. Mijn moeder was heel onredelijk en dat is echt heel zacht uitgedrukt maar wil ik haar niet in de stront trappen. De jaren gingen voorbij ik heb me voor alles afgezet heb me geschaamd kreeg een minderwaardigheid gevoel kreeg verlatingsangst en werd onzeker. Heb een door de de jaren heen rare dingen gedaan 4 jaar bij psycholoog gelopen. Ik was suïcidaal. En heb borderline opgespeld gekregen
Eigenlijk ben ik nog niet klaar. Maar ik wil ook het tweede deel wel plaatsen van hoe ik mijn echte ouders heb ontmoet en hoe dat ging. Nee dat was ook geen feest. Maar voor nu wil het hier even bij laten het is best heftig om dit te herbeleven. Ik zeg altijd er is een ik voor het geheim en een ik erna.
Later vertel ik verder hier
Lieve groet,
Anoniem
Ervaringen als deze laten duidelijk zien hoe groot de impact van je kind afstaan is. Zowel voor de biologische moeder als het kind zelf.
Het zijn dit soort ervaringen die de keerzijde laten zien van adoptie. Is de schrijfster beter af doordat ze is geadopteerd en het stigma die haar biologische moeder kreeg opgeplakt van haar adoptiemoeder? Voor een puber is de wijze waarop haar adoptiemoeder haar heeft geïnformeerd, met het sterk bevooroordeelde beeld dat zij van haar had, voor haar ronduit verwoestend geweest.
Ik heb al eerder aangegeven bij de Fiom dat Fiom juist de aangewezen plek is waar men juist óók de negatieve kanten van adoptie moet laten zien aan aspirant adoptieouders. Nog veel beter zou zijn als men de kandidaten kan overtuigen om te kiezen voor pleegouderschap in plaats van adoptie, in het belang van het kind.