Ik kan alleen maar voor mezelf praten als ik zeg dat ik geen voorstander van adoptie ben. Ik snap de motivatie, ik snap de hartewens van de kinderloze ouders en ik snap de intentie om kinderen die, om wat voor reden dan ook, hun ouders zijn kwijtgeraakt aan zorgzame ouders te helpen, want een kind zonder sturing, liefde en aandacht groeit ook maar op zonder dat het de belangrijkste normen en waarden heeft meegekregen. En dat is zeker niet goed voor het kind. Want het is dat waar het om gaat: het belang van het kind en niet het belang van de adoptieouders.
Mensen zeggen wel eens: ik heb recht op een kind. Maar het is geen recht. Als het een recht zou zijn dan prevaleert het belang van de volwassene in plaats van het belang van het kind. Een kind krijg je en dat is wat anders en het geldt niet voor iedereen. Je hebt er geen recht op. Want met het hebben van een kind heb je een zorgplicht voor dat kind, want het heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Zowel de biologische ouders als de adoptie- of pleegouders denken alleen vanuit hun eigen belang: het bevredigen van hun eigen behoefte aan een kind. Dus waar het hier om moet gaan is het belang van het kind en niets anders. De ouders hebben de zorgplicht voor het kind. Een hoop mensen vergeten dat nog wel eens. Als je voor een kind kiest, dan staat het belang van het kind voorop en het behoud van de eigen identiteit is daar onlosmakelijk mee verbonden.
De identiteit van een kind is geen paar oude schoenen die je zomaar even kunt vervangen, het is veel meer dan dat
Waar ik altijd moeite mee heb gehad is het feit dat men het de normaalste zaak van de wereld vindt om een geadopteerd kind een andere naam te geven. Bij de een worden voor en achternaam geheel vervangen en bij de ander alleen de achternaam, zoals in mijn geval. Ik vind dat werkelijk verschrikkelijk. In mijn optiek is dit zo ongeveer het ergste wat je een kind kunt aan doen, afgezien natuurlijk van misbruik e.d. Ik ben er voorstander van dat dit pas mogelijk zou moeten zijn als het kind de volwassen leeftijd heeft bereikt en dan nog alleen maar op eigen verzoek.
De identiteit van een mens bepaalt wie hij of zij is. Als je dat afpakt en er een ander label op plakt, dan is het plotseling een ander mens. Dan heb je het kind iets fundamenteels afgenomen, iets dat alles te maken heeft met de persoonlijkheid van het kind. Dat neem je dan weg, nieuw stickertje erop en klaar. En dan denkt men dat daarmee alles prima is geregeld. Maar wat dit met het kind zelf doet vanaf het moment dat het gaat puberen en de eigen identiteit een super belangrijke rol gaat spelen in het leven, daar staat niemand bij stil. Sterker nog, men is dat allang weer vergeten, want het is al zolang geleden.
Naamsverandering van de geboortenaam van een kind zou pas mogelijk moeten zijn als het kind de volwassen leeftijd heeft bereikt en uitsluitend op eigen verzoek
Het maakt hierbij niet uit of het om binnenlands of buitenlands geadopteerden gaat. De naam bepaalt de identiteit, de oorspronkelijke cultuur en daarmee dus hoe het kind op latere leeftijd in het leven staat. Ik snap heel goed dat een adoptieouder het kind “eigen” wil maken, want het maakt tenslotte deel uit van het nieuwe gezin. Maar op het moment dat het een nieuwe naam krijgt is de oorspronkelijke identiteit uitgewist en dus vernietigd, terwijl dat juist al deel uitmaakte van het leven van het kind. Dat deel is daarmee uitgegumd en dat is in mijn optiek respectloos naar het kind toe en het is zeker niet in het belang van het kind om zijn of haar historie uit te wissen.
Zie het als een fotoalbum. Ik heb geen foto’s van mijzelf als baby, die historie is mij onthouden en dus ontbreekt er iets aan mijn identiteit. Dus mijn fotoalbum is incompleet. Dat deel krijg je nooit meer terug als kind. Het is bepalend voor de persoonlijke ontwikkeling van het kind en de psychische gevolgen van het rommelen met de identiteit wordt in mijn ogen sterk onderschat. Het is opvallend dat het aantal suïcides onder geadopteerden vele malen hoger ligt dan gemiddeld. En dat is niet zonder reden.
De biologische band met de moeder begint al direct na de conceptie en duurt voort tot het moment dat moeder en kind van elkaar worden gescheiden. Hoe je het wendt of keert, dit is een traumatische ervaring voor het kind. Voor de een weegt dit zwaarder dan de ander, maar velen hebben het er op zijn zachtst gezegd, moeilijk mee.
Zowel pleegouderschap als adoptie begint met het respecteren van de grondrechten en identiteit van een kind. De rechten van de ouders zijn hieraan ondergeschikt.
Lucas
