Al heel lang maak ik mij druk over wat ons als afstandsouders en -kinderen is aangedaan. Ik weet dat het vrijwel kansloos is om ons recht te halen, want ga maar eens in een snelstromende rivier tegen de stroom in zwemmen met een kerk en overheid die beide zo flexibel zijn als gewapend schokbeton. Ik vind het belangrijk om de buitenwereld op de hoogte te brengen van deze vergeten zwarte bladzijde in de geschiedenis van Nederland. En daarnaast om de mensen die dit is aangedaan een hart onder de riem te steken en ook al staan we hiervoor maar met een heel klein groepje mensen op de barricaden en helaas niet met duizenden op het Malieveld in Den Haag, maar het geeft wel een signaal.
Zo ook de titel van dit artikel. Ik heb bij veel mensen gemerkt dat een term als roofbaby’s of roofkinderen als schokkend wordt ervaren, en terecht. Want het is ook schokkend als je kind wordt geroofd.
Wat zegt het Wetboek van Strafrecht hierover?
Diefstal – artikel 310 wetboek van strafrecht: “Hij die enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort wegneemt, met het oogmerk om het zich wederrechtelijk toe te eigenen“.
Mensenroof – de persoon die iemand over de grenzen van het Rijk in Europa voert, met het oogmerk om hem wederrechtelijk onder de macht van een ander te brengen of om hem in hulpeloze toestand te verplaatsen, wordt, als schuldig aan ~, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twaalf jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Ontvoering – het opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven of beroofd houden.
De raakvlakken van gedwongen afstand met de omschrijvingen in het Wetboek van Strafrecht zijn mijns inziens opvallend groot. Zo groot dat ik het zelfs verbijsterend vindt dat er, voor zover ik weet, nooit een strafzaak heeft plaatsgevonden in Nederland met een uitkomst waarbij de partijen die de baby’s en kinderen weg hebben genomen van de biologische ouders werden veroordeeld. Hierbij laat ik gemakshalve even het internationale aspect buiten schot. Maar wellicht dat een advocaat hier meer over kan zeggen.
Belangrijk om te beseffen is dat de biologische ouders, en dan met name de moeders, in de meeste gevallen hun kind wilden behouden, maar dat ze zodanig onder sociaal-maatschappelijke en religieuze druk werden gezet dat ze uit pure wanhoop afstand deden van hun kindje. Ook dan is er in mijn optiek geen sprake van een vrijwillige keuze om het af te staan. Ergo, de kindjes werden tegen de wil van de meeste moeders weggenomen. Ik noem dit roof of ontvoering.
Hoe kan het dan dat het illegaal wegnemen van baby’s in Nederland niet als roof of ontvoering wordt erkend? Wat is dan het verschil met kindontvoeringen in Argentinië, Oekraïne of Bulgarije die bij andere gezinnen opgroeien? Kan iemand mij dit uitleggen? Waarom wordt het laatste wel als kinderroof gezien?
Volgens mij heeft dit alles te maken met de belangen van de adoptieindustrie. Deze politiek en kerkelijk ondersteunde belangen zijn vele malen groter dan de belangen van de slachtoffers. Het is daarom niet zo vreemd dat de interlandelijke adopties nog steeds niet voor 100% zijn stopgezet. De overheid doet er alles aan om de adoptieindustrie geen strobreed in de weg te leggen. Vandaar de structurele tegenwerking van belangengroepen en -stichtingen.
Het zit allemaal heel logisch in elkaar als je het van een wat grotere afstand bekijkt, maar het blijft schokkend.
