Maar al te vaak hoor ik van ervaringsgenoten dat men het als erg prettig ervaart om de eigen ervaringen met elkaar te delen. Dat is ook niet zo vreemd, want hoe fijn is het om het met mensen te delen die werkelijk begrijpen, en voelen, wat onze ervaringen met een mens doen.
Voordat ik in 2018 startte met Moederheil.nl voelde ik me als een roepende in de woestijn. Niemand in mijn directe omgeving begreep waar ik het over had en niemand had iets vergelijkbaars meegemaakt. Aandachttrekkerij en theatraal noemden mijn ouders het. Het gevolg was dat ik me daardoor terugtrok in mijn eigen schulp. Want ik beeldde het mezelf alleen maar in, dacht ik.
Hoe anders bleek de werkelijkheid toen ik besloot om live te gaan met Moederheil.nl en er plotseling ik weet niet hoeveel mensen zich meldden met vergelijkbare ervaringen. Ik wist niet wat me overkwam; het voelde als een warme deken dat ik mensen sprak die écht begrepen waar ik het over had. Voor mij persoonlijk was dit het mooiste moment in mijn leven, om eindelijk gehóórd en begrepen te worden. En vooral het gevoel dat ik er niet alleen voor stond.
Sindsdien is Moederheil.nl alleen maar gegroeid en heb ik mijn ervaringen en opinie met de wereld gedeeld. Mijn echt persoonlijke ervaringen heb ik op deze website alleen voor geregistreerden achter de login en binnen de besloten Facebookgroepen Moederheil/Valkenhorst en Adoptie toegankelijk gemaakt. Waarom? Omdat er hoe dan ook toch een zekere schaamte voor het bastaard zijn bestaat. Onwettig kind zijn heeft, voor mij althans, tot op de dag van vandaag een stigma. Een stigma op mijn ziel. Aan de buitenkant onzichtbaar, maar binnenin is er teveel beschadigd om het gewoon naast me neer te kunnen leggen. Want dàt is wat afgestaan zijn met een mens doet. Niet dat het de schuld was van mijn moeder of van mij, maar de kerk en de maatschappij hadden besloten, dat deze geschiedenis het daglicht niet kon verdragen en dus moest worden weggemoffeld en verzwegen. En als het al aan het licht kwam, dan moest het worden gebagatelliseerd om de schade, en vooral schande, te beperken.
Uitnodiging: Deel jouw verhaal
Toen ik voor het eerst mijn ervaringen publiek maakte, kneep ik hem wel. Wat zou men ervan vinden, misschien zou het heel veel negatieve reacties uitlokken. Was het dit allemaal wel waard? Hoe verrassend waren de reacties: begripvol, empathisch, hartverwarmend en liefdevol. Talloze positieve reacties van mensen die zich eindelijk gehoord voelden en blij waren dat ze hier niet alleen in staan. Ik was met stomheid geslagen en had er spijt van dat ik er zo lang mee heb gewacht. Het voelde als een warme deken.
Ik wil alle betrokkenen dan ook van harte uitnodigen om je eigen verhaal op Moederheil.nl met anderen te delen. Al of niet over Moederheil, besloten, anoniem of publiekelijk, wat je zelf het prettigst vindt. Meer hierover op de volgende pagina.
Je kunt je ervaring ook delen als reactie onderaan een pagina die je aanspreekt. Maak daar vooral gebruik van en ervaar hoe fijn de reacties van andere leden zijn.
Tot slot wil ik iedereen vragen om een foto van jezelf aan je gebruikersprofiel toe te voegen. Dat maakt het meer persoonlijk en toegankelijk.
Lucas
Ik ben geboren in Moederheil op 6 mei 1966 als Lisan van As. Ben daar opgegroeid tot ruim 11 maanden oud.
Dit weet ik van losse blaadjes ( die ik via Fiom wel kreeg) .
Zo onwerkelijk eigenlijk. De eerste schok is al dat je een andere voornaam had. Dan blijkt dat je 4 doopnamen had. Waarvan de laatste ineens wordt geschrapt. In de tijd dat ik in Moederheil verbleef, werd er steeds psychologische testen gedaan.
Zo staat er dan bv: ze kan al zitten of ze kan al blokjes vasthouden.
Dat werd dan doorgestuurd naar raad van kinderbescherming.
Dus moeder stond mij af , heeft me na 11 maanden wel opgehaald. Ze was toen zwanger van m’n halfzus.Die man heeft me “gewettigd “. Maar het gevoel van bastaard kindje te zijn ken ik heel goed. Ik voelde me anders behandeld in de familie ( hoorde er niet echt bij).
En de impact van Moederheil, ík vertrouw eigenlijk bijna niemand.
Hecht me ook niet snel aan mensen. Behalve de personen die me heel na staan. Uiteraard mijn kinderen en kleinkinderen die zitten in mijn hart.
Je kunt mensen niet uitleggen hoe het voelt om je soms alleen te voelen en niet begrepen. Je wilt weten waarom en waar je vandaan komt.En in mijn geval, ik koos ervoor om geen contact meer te willen met mijn biologische moeder. Dit omdat ik een verschrikkelijke jeugd heb gehad ( mijn zusjes uiteraard ook).
En dan hoor je de opmerking: ja, het is wel je moeder. Het is gewoon soms balen. Dan denk je wel eens, had ze me maar niet opgehaald.
Ben blij met deze groep, hier lees ik hoe rot ook “ herkenbare verhalen
Lisette
Fijn dat je blij bent met deze groep, Lisette. Ik hoop dat meer mensen zich geroepen voelen om hun ervaringen te delen.
Lucas