Preverbaal trauma
Als kind, ik weet niet meer hoe oud ik was, zag ik thuis bij mijn ouders op de zwart-wit Philips tv met houten kast ooit een filmpje dat mij altijd is bijgebleven. Een filmpje over een aapje in een laboratorium. Ik was me nog helemaal niet bewust van mijn verleden en al helemaal niet van het feit dat ik was afgestaan en achtergelaten door mijn moeder. Ook over mijn adoptie wist ik nog niets. Het is vreemd dat ik me dit filmpje nog goed kan herinneren, maar het maakte een diepe indruk op me. Waarom, dat besefte ik nog niet.
Wat me hieraan opviel was dat ik het interessant vond. Een klein aapje dat op zoek is naar de liefde en zorg van zijn moeder, maar dat niet krijgt. Ik was geschokt want het liet zien dat de surrogaat moeder van gaas zorgde voor de melk en verder onverschillig en koud bleef t.o.v. “haar” kind. De andere “moeder” deed ook niets, maar bestond uit stof en voelde daardoor meer moederlijk aan, ook al kreeg het babyaapje geen enkele liefde en aandacht.
De parallellen met mijn eigen verleden zag ik nog niet en ik legde al helemaal geen relatie met het trauma waar ik pas op veel latere leeftijd mee te kampen kreeg. Het getraumatiseerde aapje in deze video besefte ook al helemaal niet wat hem was aangedaan door deze meneer Harlow ten gunste van zijn persoonlijke onderzoek.
Mijn persoonlijke besef van de vrijwel identieke schade die mij en velen met mij is aangedaan, kwam pas vele tientallen jaren later. Dit aapje is inmiddels allang overleden en ik worstel, samen met mijn lotgenoten, nog dagelijks met de pijn en het verdriet dat hier het gevolg van is. Het gevolg van het feit dat ik “gered” ben door mijn adoptieouders. Wat ben ik ze daar “dankbaar” voor. Voor het feit dat ik maandenlang vergeefs als baby heb verlangd naar moederliefde, omdat mijn moeder zich geen raad met mij wist dankzij de religieus geïndoctrineerde en verknipte maatschappij. Want wie niet getrouwd was en kinderen kreeg, die behoorde tot het uitschot van de samenleving en viel in dezelfde categorie als de dames van lichte zeden.
Nee, de kerk heeft dit beeld er al eeuwenlang goed ingeprent bij de vrome gelovigen, die alles slikten wat de kerk uitbraakte als woord van God. Tienduizenden getraumatiseerde moeders en kinderen achterlatend, alleen al in Nederland. Wereldwijd vele miljoenen mensen die het slachtoffer zijn geworden van de waandenkbeelden van de kerk. Want God is goed, toch? Ja, dat hebben we gemerkt, hoe goed God is. Het feit dat mij mijn complete families aan zowel vaders als moeders kant is afgenomen is een uiting van religieuze “naastenliefde”. Hele kuddes gelovigen werden op een efficiënte manier zo onder de religieuze duim gehouden en dat is nog steeds zo, tot op de dag van vandaag.
Want God is liefde, jaja. Ik heb het aan den lijve ondervonden.
Ik heb zelf toch een heel ander beeld bij van wat liefde is….
