Het Projectteam Binnenlandse Afstand en Adoptie van het Ministerie van Justitie en Veiligheid heeft de mensen die zich hebben opgegeven voor deelname aan de zogenaamde erkenningstafels in de afgelopen week uitgenodigd om te komen praten over welke vorm van erkenning passend is voor de mensen die het leed, van gedwongen afstand en alle ellende die hier mee te maken heeft, is aangedaan. De gesprekken met afstandsmoeders, geadopteerden, afstandskinderen en anderen zullen plaatsvinden eind mei en begin juni.
Ik heb eerder mijn standpunten m.b.t. erkenning kenbaar gemaakt aan het Projectteam en uiteindelijk is de rapportage met reacties van de respondenten gepubliceerd. Nu de gesprekken binnenkort zullen plaatsvinden wil ik iedereen in de gelegenheid stellen om aanvullende vragen aan mij kenbaar te maken, zodat ik dit kan meenemen tijdens het gesprek. Dus heb je nog vragen of opmerkingen, laat me dit dan z.s.m. weten.
Onderzoeken – Analyseren – Bevindingen – Adviezen – Erkennen
Kort gezegd is mijn standpunt dat er pas sprake kan zijn van erkenning als de feiten helder zijn en daar rekenschap voor is afgelegd. Hier is op dit moment nog geheel geen sprake van. Er ligt nog veel teveel onder het tapijt dat het daglicht nog niet heeft gezien. Je kunt de beerput pas schoonmaken als ie leeg is.
Er zal eerst een omvangrijk binnenlands onderzoek moeten plaatsvinden, dat wil zeggen inclusief parlementaire enquête, waaruit zorgvuldige conclusies kunnen worden getrokken. Pas als alle feiten op tafel liggen en de eindverantwoordelijken van alle betrokken instanties en overheden zijn geïdentificeerd, gehoord èn verantwoording hebben afgelegd voor alles wat er mis is gegaan binnen de eigen organisatie, pas dàn kan er nagedacht worden over erkenning.
Erkenning is meer dan alleen een simpel “sorry, het was de tijdsgeest”.
Lucas Verberne
Als we nu al over erkenning praten zonder dat alle misstanden helder zijn, dan lopen we het risico dat de overheid met een aalmoes als symbolische schadevergoeding komt en vervolgens stelt dat daarmee de kous af is. Het gevolg daarvan is dat alle zaken die het daglicht niet kunnen verdragen onder de pet blijven en de verantwoordelijken daarmee vrijuit gaan. Dat is voor mij onacceptabel.
Hieronder het bericht van het projectteam m.b.t. het vervolg.
"Beste meedenker, U heeft zich opgegeven om met het projectteam Binnenlandse Afstand en Adoptie van het ministerie van Justitie en Veiligheid mee te denken over erkenning. Wij willen nu graag gebruik maken van uw aanbod en u met dit emailbericht uitnodigen om deel te nemen aan de zogenaamde ‘erkenningstafels’. Aan deze erkenningstafels wordt met u en met andere meedenkers het gesprek gevoerd over uw gedachten en wensen over erkenning. Wij hebben er bewust voor gekozen om niet zelf aan de erkenningstafels dit gesprek met u te voeren. We hebben daarom Ido Smits en John Elffers van het adviesbureau Andersson Elffers Felix (AEF) vanwege hun ervaring gevraagd deze gesprekken te leiden. Er komen circa 10 tafels met 8 tot 10 personen vanuit dezelfde achtergrond: afstandsmoeders of geadopteerden / volwassen afstandskinderen. Er zal ook nog apart worden gesproken met meedenkers die niet één van deze twee achtergronden hebben. De tafels zullen worden georganiseerd in Utrecht. Uw mening telt voor ons. We zijn daarom blij met uw aanmelding voor de ‘erkenningstafels’ Met vriendelijke groet, Léon Poffé Projectleider Binnenlandse Afstand en Adoptie"
