Op mijn bericht over de excuses van de Paus aan de First Nation People in Canada ontving ik reacties waarbij men twijfels heeft of dit ooit wel in Nederland zal gaan gebeuren. Of we ooit wel excuses kunnen verwachten van de premier of de Paus. Deze reactie is begrijpelijk vooral gezien onze ervaringen in de afgelopen decennia.
Als we het totaal aantal mensen in ogenschouw nemen die dit in Nederland is overkomen, naar beneden afgerond zo’n 32.000* moeders èn (geadopteerde**) kinderen, en dit afzetten tegen het aantal mensen dat zich heeft “aangesloten” bij de een of andere afstand- en adoptiegroep, dan is dat grofweg zo’n 0,5% van het totaal. Het aantal actieve voorvechters bedraagt slechts enkele tientallen. Dit percentage zegt heel veel. 99,5% heeft het noodgedwongen geaccepteerd en het een plek gegeven in hun leven. Of weggedrukt. Maar dat doet niets af aan de ernst van hun traumatische ervaring en of zij dit al dan niet hebben kunnen verwerken.
Bij dit ruwe percentage heb ik de consequenties voor de overige familieleden (broers, zussen, ooms, tantes, opa’s en oma’s, etc.) buiten beschouwing gelaten. Maar ook hen is een familielid ontnomen. En de kinderen zijn al deze familieleden kwijtgeraakt. Van zowel moeder’s, maar ook vader’s kant. Als we deze mensen meerekenen dat is het totaal aantal benadeelde mensen een veelvoud hiervan.
** Het is belangrijk om te beseffen dat niet alle afgestane en weggenomen kinderen werden geadopteerd. Sommigen overleden bij de geboorte en anderen werden geplaatst in een of meer pleeggezinnen of groeiden op in andere tehuizen. Vooral de kinderen met een "rugzakje" vielen vaak buiten de boot. Ook hier zou meer onderzoek naar moeten worden verricht.
Wat dit vooral illustreert is dat het aantal aangesloten mensen (0,5% van het totaal) zeer beperkt is. De overige 99,5% is nog niet zover en dat maakt het er niet makkelijker op om grote veranderingen te bewerkstelligen. De beperkte schaal maakt dat het geen eenvoudige taak is om met deze beperkte druk de verantwoordelijke partijen het boetekleed aan te laten trekken.
Het neemt echter niet weg dat er wel degelijk beweging zit in de bewustwording van de partijen die destijds een cruciale rol hebben gespeeld bij het scheiden van moeders en kinderen.
Het zou alle betrokkenen erg helpen als veel meer mensen hun persoonlijke belemmeringen zouden overwinnen en van zich laten horen. Op die manier kunnen we onze stem beter laten horen. We kunnen geen wonderen verwachten als mensen zich niet uitspreken en op de achtergrond blijven. Men zal ons geen erkenning bieden als wij er niet zelf om vragen.
Lucas
* Bron: CBS
#LaatVanJeHoren
