De onbekendheid van psychische schade bij baby’s door afstand van de moeder
Vroegkinderlijk en pré-verbaal trauma
Vroegkinderlijk en pré-verbaal trauma betreft trauma dat het kind heeft opgedaan nog voordat het kon spreken en het in staat was om zich uit te drukken.
Het is niet het eerste waar mensen aan denken als men het over adopteren heeft. Het is echter wel een factor die erg onderschat wordt. Het algemene beeld is dat een kind alleen maar beter wordt van het geadopteerd zijn (een redding) en dat het leven voor het kind feitelijk pas begint vanaf het moment van adoptie. De psychische consequenties voor zowel kind als afstandsmoeder zijn nog een onbekend en ondergewaardeerd terrein in de adoptiewereld.
De nadruk zou veel meer moeten liggen op de eerste periode in het leven van een kind. Vanaf de geboorte tot aan de adoptie/pleegouderschap en het trauma voor het kindje wat zich tijdens die periode heeft ontwikkeld. Voor mij is de adoptieperiode zelf het minst interessant, vooral omdat daar de meeste aandacht aan geschonken wordt in de media en omdat de geadopteerde hier de meeste herinneringen aan heeft. Over het algemeen is de kennis van geadopteerden over de eigen pré-adoptieperiode zo goed als verwaarloosbaar.
De onrust die een afgestaan/weggegeven/weggenomen kind ervaart: boosheid, hechtingsproblemen en talloze andere gedragsproblemen zijn vaak terug te voeren op vroegkinderlijk trauma. De traumatische ervaringen die je als baby hebt meegemaakt kunnen een groot effect op je latere leven hebben. En zelfs de stress die de moeder heeft ervaren tijdens de zwangerschap werkt door op het kind.
Waarschuwing
De onderstaande filmpjes kunnen als zeer aangrijpend en schokkend worden ervaren en het is raadzaam om hierop voorbereid te zijn.
Voor de duidelijkheid, ik ben geen deskundige op dit gebied en al helemaal geen specialist of psycholoog. Maar doordat ik met Moederheil.nl begon kwam ik in contact met veel mensen met vergelijkbare ervaringen. Hierdoor begon ik mijn persoonlijke ontwikkeling beter te begrijpen en vooral het hoe en waarom van mijn eigen gevoelens, reacties en gedrag.
In de filmjes:
het onverhulde verlies en emotionele onthouding
zie je het traumatische effect op baby’s en jonge kinderen. De psychische aftakeling van de kindjes waarbij ruim een derde sterft van verdriet en gebrek aan moederliefde is ronduit schokkend om te zien.
Wetenswaardige links:
Een autoriteit op dit gebied is prof. dr. Bessel van der Kolk. In 2022 was hij te gast bij de VPRO in Zomergasten.
Deskundigen aan het woord: Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering
Symptomen trauma/PTSS
Trauma herkennen
Complexe posttraumatische stressstoornis
Voor mij persoonlijk was het een eye-opener om dit soort dingen te lezen en te zien, want het beschrijft zoveel van wat ik ook bij mijzelf herken. Het is confronterend en het is even slikken, maar het eindelijk kunnen begrijpen van het hoe en waarom en vooral het besef dat er een oorzaak achter zit, maakt dat ik het eindelijk een plek kan geven. En dat geeft rust. Ik hoop dan ook dat mijn lezers hier zelf ook baat bij hebben.
Als je er met me over wilt praten, neem dan gerust contact met me op via chat of email.
Lucas
Ik heb veel herkenning gevonden in de film-docu ‘In Utero’, waarin verteld wordt over de periode in de baarmoeder en vlak na de geboorte en de invloed daarvan op de (psychische) gesteldheid van de baby en later de volwassene. Ik realiseerde me toen hoe zorgvuldig omgaan met on- en pasgeboren baby s, ook in het belang van de samenleving.
Ik heb tot dusver nog geen volledige versie gevonden van deze documentaire. Wel interessante fragmenten. Heeft iemand een idee waar de volledige documentaire is te vinden?
Ik vind de filmpjes confronterend maar zeer waardevol voor iedereen die ervoor openstaat te kijken naar de gevolgen van de (emotionele) afwezigheid van ouders op de ontwikkeling van een baby. Zelf ben ik nu in behandeling voor vroegkinderlijk trauma bij een gespecialiseerde neuropsycholoog. Mijn therapie is grotendeels gebaseerd op de wetenschap van Prof. dr. Bessel van de Kolk en ik leer nu pas (na al in het verleden geruime tijd therapie gehad te hebben) waarom ik doe wat ik doe, ik me voel zoals ik me voel.
Cptss ten gevolge van vroegkinderlijk trauma word namelijk niet altijd goed herkend waardoor een behandeling niet goed of onvoldoende aansluit op de problematiek.
Ik vind het goed dat je hier aandacht aan besteed, zodat anderen hier ook herkenning in kunnen vinden. Een trauma kan voelen alsof er vanalles ‘mis’ met je is, terwijl dit heel begrijpelijk terug te leiden is naar het trauma wat je is aangedaan en de gevolgen ervan.