When you’re crazy, you don’t know what’s really true

Somewhere in the back of my mind, I remember my mother talking about a ‘brother’. But I was very young, and the memory is faint. And trying to find out history is a bit harder when you are crazy. And I was a bit crazy for a long time. But I started asking questions, and strange things happened. People got angry at me. People lied to me. And people told me I was wrong.

Still I couldn’t shake the belief. And I had collected a lot of information. But the pieces were like a jigsaw puzzle that didn’t fit. Funny, I wrote to an Aunty, and she wrote a letter back, and in it, she said 3 times “There was no baby.” The first was the words, the second it was underlined, and the third it was underlined, and followed by 3 exclamation marks. This made me more curious than before.

I knew that soon after the war, my mother had been sent away, some said for 12 months. I knew that her home life had been very difficult since the death of her mother 12 years earlier. I knew that she had been in some sort of trouble, I remember my father saying some people helped her with this. Bits and pieces of information everywhere. Then I realised that the photo I had seen so many times since I was a child held a lot of meaning.

There was my mother, on “Bevrijdingsdag”, with a soldier and two friends. Who was the soldier? Why was he there on May 5th? How did he know my mother, and why did they look to be so close? And there were other pieces of information, which I won’t mention here.

So I did DNA tests, but with no result. But that doesn’t mean a lot, because there are many people who haven’t done DNA tests.
The only thing for sure was that somebody with enough DNA to match my mother’s family simply didn’t show up in my matches. But I still kept looking, and asking questions. After a lot of research I found out that the soldier was Polish. A member of the
First Armoured Division. They came through with the Canadians after the Welsh had liberated Den Bosch.

More research, and I realised that not everybody who had to give up a baby went through a formal adoption process. Not every woman who was pregnant went to an institution. But I also realised that, institution or not, the woman was made to feel worthless, ashamed, and probably even a sinner. I am sure that some families went to a lot of trouble to hide the secret and shame of an unwanted child. And there were people who moved sums of money to take care of a situation like this. But with my mother they didn’t manage to hide it very well. People all over town knew about it.

So here I am, still a bit crazy, but still very certain. And I am getting better at research and investigating. And there are people out there who are willing to help. So the search goes on.

Henk Spierings
Australia
October 2025

Ergens in mijn achterhoofd herinner ik me dat mijn moeder het over een ‘broer’ had. Maar ik was heel jong, en de herinnering is vaag. En het is een stuk moeilijker om de geschiedenis te ontdekken als je gek bent. En ik was lange tijd een beetje gek. Maar ik begon vragen te stellen, en er gebeurden vreemde dingen. Mensen werden boos op me. Mensen logen tegen me. En mensen zeiden dat ik het mis had.

Toch kon ik die overtuiging niet loslaten. En ik had een hoop informatie verzameld. Maar de stukjes waren als een legpuzzel die niet paste. Grappig, ik schreef aan een tante, en zij schreef een brief terug, en daarin zei ze drie keer: “Er was geen baby.” De eerste keer waren het de woorden, de tweede keer was het onderstreept, en de derde keer was het onderstreept, gevolgd door drie uitroeptekens. Dit maakte me nieuwsgieriger dan ooit tevoren.

Ik wist dat mijn moeder kort na de oorlog was weggestuurd, sommigen zeiden voor twaalf maanden. Ik wist dat haar thuissituatie erg moeilijk was geweest sinds de dood van haar moeder twaalf jaar eerder. Ik wist dat ze in de problemen zat. Ik herinner me dat mijn vader zei dat sommige mensen haar hiermee hadden geholpen. Overal was informatie te vinden. Toen besefte ik dat de foto die ik zo vaak had gezien sinds ik een kind was, veel betekenis had.

Daar was mijn moeder, op Bevrijdingsdag, met een soldaat en twee vriendinnen. Wie was die soldaat? Waarom was hij daar op 5 mei? Hoe kende hij mijn moeder en waarom leken ze zo close? En er waren nog meer stukjes informatie, die ik hier niet zal noemen.

Dus ik deed DNA-tests, maar zonder resultaat. Maar dat zegt niet veel, want er zijn veel mensen die geen DNA-tests hebben gedaan.
Het enige wat zeker was, was dat iemand met voldoende DNA om bij de familie van mijn moeder te passen, simpelweg niet in mijn matches voorkwam. Maar ik bleef zoeken en vragen stellen. Na veel onderzoek ontdekte ik dat de soldaat Pools was. Een lid van de
Eerste Pantserdivisie. Ze kwamen met de Canadezen mee nadat de Welsh Den Bosch hadden bevrijd.

Na verder onderzoek realiseerde ik me dat niet iedereen die een baby moest afstaan ​​een formele adoptieprocedure doorliep. Niet elke zwangere vrouw ging naar een instelling. Maar ik realiseerde me ook dat, instelling of niet, de vrouw zich waardeloos, beschaamd en waarschijnlijk zelfs een zondaar voelde. Ik weet zeker dat sommige families veel moeite deden om het geheim en de schaamte van een ongewenst kind te verbergen. En er waren mensen die geld overmaakten om zo’n situatie op te lossen. Maar bij mijn moeder lukte het ze niet zo goed om het te verbergen. Mensen in de hele stad wisten ervan.

Dus hier ben ik dan, nog steeds een beetje gek, maar nog steeds heel zeker van mijn zaak. En ik word steeds beter in onderzoek doen. En er zijn mensen die bereid zijn te helpen. Dus de zoektocht gaat door.

Henk Spierings
Australië