Na het verschijnen van de Rapport Binnenlandse Afstand en Adoptie en het Rapport Erkenningsmaatregelen rijst de vraag over hoe nu verder.
Na de rechterlijke uitspraak dat het allemaal is verjaard (mbt de zaak van afstandsmoeder Trudy Scheele) en de overheid niet aansprakelijk is, geeft het de overheid de luxe positie om simpelweg achterover te gaan leunen en helemaal niets te doen. Ze zijn tenslotte niet aansprakelijk. En De Winter heeft geen aanbevelingen gedaan. Da’s makkelijk. Dus alles wat de overheid gaat doen, zal men trachten uit te leggen als een gunst. Puur uit “medeleven”. Dus als er überhaupt iets gaat gebeuren, dan mogen we onze handjes dichtknijpen. Ook de kerk heeft zijn handen er vanaf getrokken en doet al jaren of zijn neus bloedt.
Ik heb ooit een vergelijking gemaakt tussen de daders van gedwongen afstand en de daders van de Tweede Wereldoorlog. Ik vertelde dit de FIOM met het idee dat een organisatie als FIOM er destijds mede voor heeft gezorgd dat wij van onze moeders werden gescheiden (dader) en wij anno nu aangewezen zijn op diezelfde dader die als specialist ons van informatie kan voorzien m.b.t. ons verleden. Ik denk dan met name aan de Kapo’s, de kampbewaarders uit de concentratiekampen, die nu als vertrouwenspersoon werkzaam zijn. Want ja, tenslotte weten ze wel waar ze over praten. Hetzelfde geldt voor de RvdK. Ze zijn de specialist. Maar ja, het is verjaard, he? Overheid blij, wij: not so much.
Excuses, schadevergoeding aanbieden voor iets waar je, aldus de rechter, “niet voor aansprakelijk bent”? Ik verwacht inmiddels niets meer van de overheid, de FIOM, de Raad voor de Kinderbescherming, de Katholieke kerk, de gemeenten en alle andere instanties die er verder allemaal bij betrokken waren, maar niet aansprakelijk (meer) zijn.
Het heeft ons decennia gekost om ons trauma te verwerken en velen voelen nog dagelijks de pijn. Eindelijk zijn we zover dat we het durven bespreken met anderen, terwijl velen van ons nog in hun schulp van schaamte zitten en het definitief hebben weggestopt uit hun geheugen. Het is dan bitter om te moeten horen dat het is verjaard. Daarmee moeten we het dan maar doen. Het onrecht dat ons bewust is aangedaan door derden. Slik maar door die bittere pil, want er is niemand die zich hiervoor verantwoordelijk voelt. Ze wijzen allemaal naar de ander en dan ben je plotseling gewoon te laat. Had je maar eerder aan de bel moeten trekken! Terwijl we nog midden in ons trauma en verdriet zaten en nog helemaal niet aan gerechtigheid dachten. Laat staan excuses of compensatie.
Ik zie het niet gebeuren dat er iets gaat verbeteren als wij geen vuist maken. En vooral dat laatste is in mijn optiek een groot probleem. Zolang wij allen, vanuit ons eigen trauma, begrijpelijkerwijs gefocust blijven op ons eigen trauma en verlies in plaats van ons gezamenlijke belang, dan gaan we het niet redden. Ons gezamenlijke belang dat we met één stem krachtig moeten laten horen naar de overheid èn de kerk. Alle belangenbehartigers en zoveel mogelijk betrokkenen tezamen met één stem.
Ik heb het al vaker gezegd, met tienduizenden betrokkenen en familieleden demonstreren op het Malieveld in Den Haag. Maar het is geen sinecure om die eensgezindheid voor elkaar te krijgen. De interlandelijken hebben dat ook al eens gedaan en toen kwamen er slechts enkele tientallen opdagen. Daar maak je geen vuist mee. Zie maar eens tienduizend 55+-ers met familieleden naar het Malieveld te krijgen.
Hoe nu verder? Ik denk dat wij zoveel als mogelijk de publiciteit moeten zoeken met onze ervaringen, misstanden en alles wat we maar te vertellen hebben.
Lucas
